Daar zat ik dan in mn auto op de parkeerplaats van de brasserie. Te bang om uit te stappen. Je had me al laten weten dat jij er al was. Toen kwam het berichtje dat je ook zenuwachtig was. Je had me zien aankomen rijden, maar niet zien uitstappen.Na 26 jaar weet je nog steeds hoe ikme voel. Ik stap uit en ik zie jou op me af lopen. Mn hart slaat vijf keer over, je bent nagenoeg niks veranderd. Je haar is korter en je vrouw kookt goed voor je, maar verder ben.je dezelfde als 26 jaar geleden. We groeten elkaar en lopen ongemakkelijk naar ons tafelje. Die weg duurt ongeveer drie minuten. Als we gaan zitten gebeurd het, het is alsof de 26 jaar tussen ons wegvallen. We beginnen te praten en te praten. Vier uur aan een stuk hebben we het over het verleden, het heden en de toekomst. Ik begrijp nu dat ik jou op 14 jarige leeftijd in totale verwarring achterliet. Jij begrijpt nu dat ik door mijn thuissituatie niet anders kon. Nog steeds was er die mentale klik, nog steeds dezelfde humor. We staan nog steeds op dezelfde manier in het leven en denken over de meeste zaken nog steeds hetzelfde. We waren 14, maar emotioneel zo intens met elkaar verbonden. Verder dan een zoen gingen we niet, maar dat hadden wij ook niet nodig. We kunnen ons niet voorstellen dat onze kinderen die nu toevallig dezelfde leeftijd hebben, al zo’n intense band met iemand kunnen hebben. We waren 14, maar mentaal al zoveel volwassener dan de volwassenen die zich met onze relatie wilden bemoeien. In een ander leven, op een ander tijdstip had het heel anders kunnen lopen, dat beseften we allebei. Toch zijn we dankbaar voor hoe ons leven gelopen is. We hebben allebei ons portie gehad, zijn hier en daar getekend door het leven, maar gelukkig. Jij met je lieve vrouw, ik met mijn fantastische man. Na vier uur stappen we in onze auto’s. We zwaaien naar elkaar en rijden ieder ons eigen leven weer in. Het ga je goed. Bedankt voor dat je er was. Gewoon. Bedankt dat je bestaat.