Ik ben een vrouw van net 46. Vanaf 2008 een relatie met mijn huidige man. Hij wist al snel dat ik voor hem ‘de ware’ was, ikzelf was daar nog niet zo zeker van.
Al die jaren hadden we onze eigen woning, en hebben dus een weekend-relatie gehad. Dat ging goed, we waren er voor elkaar en in 2011 ben ik mijn beide ouders in een half jaar tijd verloren. Hij was er, emotioneel gezien, altijd voor me.
Maar nu we in 2013 getrouwd zijn, en samenleven in 1 huis, voel ik al vanaf week 1 dat ik een verkeerde beslissing heb genomen.
Ik respecteer hem, meer als een soort vriend.
Sexueel voel ik niks voor hem, dus dat is een heilig moeten, zo af en toe.
Onlangs ontdekt dat hij naar seksfilms kijkt op de pc, meestal wanneer ik (nog) op bed lig. Rare dingen zoals lesbische stellen die elkaar de borst geven etc.
Ik walg ervan, en dat maakt het voor mij n g moeilijker om me open te stellen voor seks met hem.
Tegelijkertijd denk ik weleens dat als ik hem daarin meer ruimte zou geven, hij niet naar dat soort films/foto’s zou kijken.
Ik voel me opgesloten in mijn eigen huis en leven, alles is een grote sleur maar omdat ik zo weinig meer voor hem voel, heb ik ook de energie niet meer om samen leuke dingen te ondernemen.
Hij is altijd op woensdag vrij, en ik vind het een ramp!
Als ik alleen ben voel ik me nog het meest op m’n gemak, maar alle dingen die me vroeger interesseerden doe ik gewoon niet meer.
Hij is lief en attent, maar kan ook ongelofelijk lomp en bot uit de hoek komen, en dat weet hij van zichzelf. Maar ‘sorry’ zal hij nooit zeggen: hij gaat gewoon over tot de orde van de dag en dat is voor hem prima.
Communiceren heb ik al vaak geprobeerd, maar dat is echt onmogelijk met hem.
Hij vindt alles best zoals het is-altijd schone kleren om aan te trekken, alle administratieve dingen etc. worden geregeld, en hij komt thuis in een schoon en opgeruimd huis-dus zal hij niet snel geneigd zijn te denken dat er iets mis is.
Heb hem afgelopen week na een ruzie w l gezegd dat als we nog een ‘gewone’ relatie hadden (niet getrouwd dus) ik de stekker er zou hebben uitgetrokken, want ik verlang naar de vrijheid die ik had toen ik nog met mijn hond samen in een flat woonde en van alles en nog wat deed.
Ik weet niet meer wat ik moet doen??????
Ik ben christelijk, en toen ik ‘ja’ zei, was dat wat mij betreft ook echt ’tot de dood ons scheidt’, maar het idee dat ik nog 20 jaar samen met hem zou moeten doorbrengen, grijpt me bij m’n keel: ik wil weg uit deze relatie, weer eens vrijheid ervaren en dingen doen die ik leuk vind.
Misschien vragen mensen zich af waarom ik dit nu niet meer doe: in de weekends wil hij vooral dingen samen doen, en onze interesses etc. komen totaal niet overeen.
Als ik niet ga, gaat hij ook niet, en dus zit hij hele dagen achter z’n pc op zijn kamer.
Ik heb nooit gedacht dat het iets zou uitmaken, maar ik ben aanzienlijk hoger opgeleid dan mijn man, en ook daar loop ik toch nu hevig tegenaan.
Scheiden is zeker niet mijn 1e keuze, maar zo doorgaan wil ik absoluut ook niet.
Wat te doen? Ik ben behoorlijk radeloos en heel depressief.