Hoe ben ik hierin verzeild geraakt? Ik ben verliefd. Al bijna 7 jaar. Af en aan op dezelfde persoon. Soms zie ik haar maanden/jaren niet, maar zodra ik haar weer zie is het gelijk weer raak. Soms denk ik dat het wederzijds is, vaker van niet. Nu zie ik haar bijna dagelijks en komen we erachter dat we echt een speciale band hebben. We zijn 99% hetzelfde, hebben dezelfde gedachtes en hebben inmiddels zo’n vertrouwensband dat we dingen tegen elkaar zeggen die we niet eens met onze partners (kunnen) bespreken. Zelfs dingen die we eigenlijk niet aan onszelf toe durven geven, spreken we tegen elkaar uit.

Heel mooi maar tegelijkertijd ook heel beangstigend. Zou dit zijn wat mensen bedoelen als ze ware liefde bedoelen? Wat maakt het ook uit? Want hier komt het. We zitten allebei in een relatie en zij is zwanger van haar eerste kindje. Daarnaast betwijfel ik of zij hetzelfde voelt als ik. De vertrouwensband wel, dat weet ik zeker. Alleen de verliefdheid niet denk ik. Maar wat als het wel zo is? Maken we dan de grootste fout van ons leven?

Het begon allemaal zo’n 7 jaar geleden, ongeveer. Ik werkte voor een middelgroot bedrijf (c.a. 300 medewerkers). Ik zat daar op een helpdesk, was net vrijgezel en had net de smaak te pakken wat uitgaan en vrouwen betreft. Ik wist heel goed hoe ik mijzelf moest zijn, durfde lekker adrem te zijn en zag er goed uit. Geen 9 of 10, maar zeker een 8. En juist het joviale en ad rem zijn was net dat stukje extra waardoor ik vaak toch wel aandacht kreeg van wat vrouwen.

Toen kwam ik met haar in contact, telefonisch. Gelijk een leuk gesprek, vleugje humor maar haar prachtige stem viel me gelijk op. Ik kan het me gewoon nog herinneren. Er volgde de weken erna meerdere telefoon gesprekken. Soms naar mijn idee zelfs terwijl er niet veel aan de hand was. Maar vooruit. Na een tijdje moest ik toevallig bij haar op de locatie zijn en ging ik een bakkie koffie doen. Op slag verliefd. Letterlijk, tot op deze dag, de mooiste vrouw die ik ooit gezien heb. Voor ik het wist, ging ik er elke week soms meerdere malen een bakkie koffie doen om samen te lachen. Er was een klik, oppervlakkig eerst. Gewoon lachen met elkaar, niets te serieus.

Maar hoe langer het duurde, hoe meer ik besefte dat ik stapelverliefd was. Op dat moment waren we allebei vrijgezel. En ik liep onnodig lang rond met twijfels om haar mee uit te vragen ja of nee. Nooit écht gedaan. Eén keer gevraagd of ze mee wilde stappen met allerlei collega’s. Ik kreeg een nee of ze kon niet. Eén van de twee. Daardoor zag ik het als afwijzing, erg stom. Echt op dat heb ik haar nooit gevraagd.

Toen was het te laat, ze had een vriend. Mijn kans was voorbij. Ik liep nog steeds met deze gevoelens rond maar langzaamaan werd het contact steeds minder. Totdat het verwaterde en ze ergens anders ging werken. Ze raakte uit beeld, wat goed was voor mij. Ik kon verder met mijn leven, het achter mij laten. Toen ik met andere meiden ging daten, merkte ik op dat ik elke vrouw vergelijkte met haar. Zij was mijn standaard geworden. Uiteraard is dat nooit gelukt. Dit wilde ik op dat moment allemaal niet toegeven, natuurlijk. Toch kreeg ik uiteindelijk een vriendin.

Jaren later, kwam ze weer bij ons werken. Ik vermeed haar, ik deed alles in mijn macht om geen contact te krijgen. Als ze belde, probeerde ik zoveel als mogelijk een collega contact met haar te laten maken. Dit is een tijdje gelukt, totdat ik noodgedwongen wel langs moest. Ik moest in de kamer naast haar zijn, dus liep haar voorbij. Heel stom, liet ik mij kennen door te doen alsof ik haar niet zag. Uiteraard zag ze dit en ze maakte er een opmerking over “Doe je nu alsof je me niet meer kent?”. Die deed pijn, ze had gelijk. Ze had zelf beter door wat er gebeurde dan ikzelf. Ik ging toch het gesprek aan en het was als vanouds gezellig. Net alsof ik haar gisteren voor het laatst gezien had.

Verder heb ik het contact op een laag pitje gehouden. Ik dacht door het uit te weg te gaan dat het goed ging. Het was over dacht ik. Ik was misschien toch niet zo verliefd op haar als ik dacht. Ze was gewoon een meisje voor mij. Wat was dat een inschattingsfout.

Jaren later, door een reorganisatie, moest ik een andere baan zoeken binnen het bedrijf. Er was één baan die mij aansprak. Bij haar in het team. Daar ging ik. De eerste week bleek alweer dat het ouderwets gezellig was. Maar nu zag ik haar dagelijks. In het begin hield ik mij afstandelijk voor zover mogelijk. Ze bracht toen ook het nieuws dat ze zwanger was. Die kwam als een mokerslag aan. Waarom vond ik dat lastig om te horen? Ik vond het superleuk voor haar. Onbewust waarschijnlijk omdat ik haar toch nog heel leuk vond.

Na enkele weken werd koffie drinken weer een dagelijks dingetje. Toen kwamen geleidelijk de gevoelens weer naar boven. Op dat moment besefte ik me, ik ben er nooit overheen gekomen. Ik had de gevoelens begraven. Mezelf verdoofd. Het meeste zieke is, dat ik nog nooit zo verliefd geweest ben op iemand als op haar. En ik weet bijna zeker dat het niet wederzijds is.

Toen kwam er een moment waarop we samen waren, onder vier ogen, en ineens intieme gesprekken hadden. Hoe weet ik niet meer. Alhoewel we al wisten dat we ontzettend veel op elkaar leken en elkaar vertrouwden, deelden wij nu geheimen met elkaar. Zoals dat we allebei stiekem weten dat we niet voor eeuwig bij deze partner blijven, bepaalde gedachtes. Toen wist ik het. Zij is mijn soulmate. Maar dat is hoe ik erover denk. Ik twijfel alsof het andersom wel zo is. Ze gaat niet in op aanbiedingen om na het werk wat te eten bijvoorbeeld of in de lunchpauze samen te lopen. Altijd met een excuus. Misschien zijn het echte excuses, maar ik zou er zelf moeite voor doen. En als ze echt zoveel op mij lijkt, zij ook. Of ze doet haar best om de boot af te houden.

Geen idee. Maar dit is hoe het is. Ik besef nu, dat de vrouw die echt bij mij hoort buiten mijn bereik ligt. Ergens wil ik haar vertellen wat ik voel. Want altijd als ik iets deel waarvan ik denk, dit kan ze niet begrijpen.. Denkt ze precies hetzelfde. Wat als dat nu ook zo is? Zo niet, dan gaat alles kapot.