hoi ik ben nathalie, mijn ouders zijn ong. januari 2009 gescheiden. mijn vader is toen 3 maanden daarna naar italie verhuisd. sindsdien voel ik me gewoon kut, verdrietig, van alles door elkaar. op school, werk enz. ben ik altijd heel vrolijk al s ik me daar thuis voel, en dat doe ik heel erg op mijn werk, ik speel daar als het ware af en toe gewoon toneel, dan ben ik gewoon verdrietig van binnen (zoals altijd eigenlijk, maar dan ben ik heel blij). thuis ben ik altijd heel sacharijnig en kort af tegen me moeder, wat zij niet leuk vind, maar dat heeft ze zelf ook gedaan, ze heeft 1, 5 jaar achter me rug om lopen lullen en altijd als ik vroeg wat vertelde je nu weer over m ij ontkende ze dit weer telkens. daarover ben ik gewoon boos, ik kan niet tegen dit soort mensen.. ik mis mijn vader heel erg. en mijn moeder maakt het ook niet makkelijker, ze altijd jalours vooral als ik van me vader terug kom. ik ga heel graag naar mijn vader toe, hij is echt de liefste persoon van de hele familie, en echt MIJN papa gewoon. ook al weet ik dat hij niet voor mij maar voor zn vriendin (nu zn vrouw, ook echt super lieve moeder, veel liever als me eigen moeder) naar italie is vertrokken, omdat zij daar een baan heeft en hij hier niet meer. toch doet het nog steeds pijn van binnen en mis hem echt 24u/7d. ik kijk ook echt tegen hem op, vind het zeker wel stoer dat hij alles kan laten hier in NL. maar ik heb echt het gevoel dat iedereen mij achterlaat, terwijl dit niet zo is, want mijn vader deed het niet voor mij en mijn chef vincent was ontslagen. dus eigenlijk best onzin dat ik nu denk dat iederee weg gaat om mij. ik mis vooral mijn vader omdat ik bij hem mij wel thuis voel en hier in mijn eigen huis mij ee vreemdeling voel. mijn moeder heeft sinds kort nu een vriend (pas sinds maand of 2) maar ze doet echt alles met hem.. word er niet goed van!! nooiit is ze eens thuis om gezellig middagje bij mij te zijn. al word i kdaar weer sacharijnig van. ik weet het gewo0n niet meer.. die vriend van dr is net zoals haar, kan wel met hem 1 op 1 praten, maar samen met me moeder niet.. ik weet niet wat ik wil.. ik weet niet hoe ik me voel.. behalve dat ik me kut en eenzaam voel.. ik weet gewoon niet wat ik er mee moet.. hoeveel ik er met goede vrienden over praat, ik blijf het voelen. elke dag hetzelfde, leeg en saai.. ben harstikke moe, slaap van 12 tot 11 uur en nog moe.. maar als ik eenmaal op me werk ben, ben ik heerlijk in de 7de hemel.. dan lukt alles, gaat alles lekker.. mijn zelfvertrouwen is ook niet goed.. dat komt wat er in af gelopen jaren is gebeurd: ben gepest, ouders gescheiden, op stage kon ik niks goed doen.. heb gelukkkig me vmbo diploma gehaald, dat vonden mensen knap.. waarom geen idee!!?? het is tocch normaal dat je hem haalt?? nu doe ik bakkers opleiding, stage is weer leuk, maar praktijk op school vind ik niks, echt stomme leraren, behalve 1 die gaaat wel… ik weet gewoon niet of dit wel de goede keuze is geweest.. maar waarom is m ijn moeder nou jalours?? ligt het aan mij, lijk ik te veel op me vader?? doe ik echt alles verkeerd???