Ik ben een vies mens.� Niemand weet hoe vies ik ben. Of dat hoop ik tenminste.

Ik woon alleen en krijg niet vaak bezoek. Mijn huishouden hou ik nauwelijks bij. De afwas staat vaak meer dan een week te wachten en ik gebruik�vaak vuile pannen, bestek en bord.

Ik poets nooit mijn tanden en ik was mezelf zelden. Eigenlijk alleen als het begint te jeuken. Voor ik uit huis ga, was ik even snel mijn� handen en gezicht zodat ik naar zeep ruik, en ik kam mijn haar en gooi er wat parfum overheen.

Ik ben een vies mens en niemand weet het. Misschien dat mensen soms denken dat ik een beetje onverzorgd ben. Niemand weet hoe vies het bij mij thuis is. Niemand weet dat ik mijn onderbroek een hele week kan aanhouden. Mijn sokken ook. De rest van mijn kleding nog veel langer. Alleen wissel ik het af zodat anderen denken dat ik�schone kleding aanheb. Maar ik was mijn kleding niet vaak.

Soms ben ik bang dat ik er ziek van kan worden en dan raak ik in paniek. Want dan stel ik me voor dat ik naar het ziekenhuis moet, waar de lakens elke dag verschoond worden en waar iedereen zich wast en verschoont. Dat lijkt me het ergste van het ergste. Want vuiligheid hoort bij mij en daarin voel ik me thuis.

Ik ben niet alleen vies, maar ook een beetje raar.

�

�

�