Een aantal jaar geleden ben ik overspannen geraakt. Daardoor�kreeg ik het gevoel dat ik de hele tijd moest overgeven, maar natuurlijk gebeurde dat nooit. Ik was zo bang om over te geven, en dan met name en pleine public, dat ik niet meer met het openbaar vervoer durfde te reizen en overal een plastic zakje bij me droeg, voor het geval dat…

Daarnaast was ik zo gespannen, dat ik allerlei pijntjes kreeg wat mijn angst alleen maar groter maakte. Ik was dus regelmatig bij mijn huisarts te vinden die me dan weer probeerde gerust te stellen. Ik kreeg pijn in mijn hartstreek, dacht dat ik het aan mijn hart had; ik kreeg pijn in mijn hoofd, dacht dat ik een tumor had. Ik probeerde deze gevoelens te onderdrukken, maar dacht tegelijkertijd: en wat als het nou echt is?

Het was een hele frustrerende tijd, ook omdat mensen je niet meer serieus nemen. Maar ik kon er niets aan doen, ik voelde alles echt. Het was net alsof het mijn lichaam overnam en ik er geen controle meer over had.

Langzamerhand kreeg ik er meer grip op en werden die angsten minder. Toch komen ze af en toe weer naar boven. Vooral als ik veel gewerkt heb en moe ben. Ik vraag me af of ik er ooit helemaal vanaf kom. Want nu is het zo dat ik me godsgruwelijk ellendig moet voelen, voor ik naar de huisarts ga. Zo heb ik een ontsteking verwaarloosd, zat mijn spiraal al maanden niet goed (en de huisarts: geen wonder dat het zo veel pijn deed).

Dussss eerst te vaak naar de huisarts, nu te weinig…en ik weet nog steeds niet hoe ik er mee om moet gaan. Wie wel?