Hoe zal ik het verwoorden het probleem en strijd die ik dagelijks heb met me eigen gedachtes,ben een 26jarige vrouw,die zojuist alles kwijt is wat ik had opgebouwd,ik heb me kind achtergelaten bij haar vader die zelf handelt en verslaafd is aan verdovende middelen.

Maar ik kan niet meer voor haar zorgen ben jarenlang psychisch mishandelt heb geen familie geen vrienden.

Ben zelf ook aan de drugs gegaan speed dat leek in het begin me gedachten te stoppen niets is minder waar krijg nu angstaanvallen en paranoide waanideeen.

Ben alles en iedereen zat had al zelfmoordideeen op me 10e ben me hele schooltijd doodgepest gespuugd geslagen,mijn ouders wilden mij en me zus eigenlijk niet hoorde ik 2jaar terug,we zijn nooit gewenst geweest.rugoperatie op me 16e.Kind gebaard op me 21e die eigenlijk uit een broedmachine kwam zo noemde hij me.Ik hou niet van kinderen en ze dan toch krijgen en verplicht voor moeten zorgen ongewaardeerd werk,vandaar dat ze niet meer bij mij mag wonen ik wil het niet meer,heb het gedult niet meer.Ik ben op.Heb me eigen euthenasie middeltje al geregeld het plan is het nu ook te doen.

1 iemand in me leven die me begrijpt is degene die uit dezelfde kut is gekropen die precies dezelfde gedachtes deelt en die ook dagelijks worstelt met emoties ik kan haar niet in de steek laten maar ik kan ook niet voor haar blijven leven.Ik trek deze strijd niet meer.Ik wil de eeuwige rust alles loopt spaak in me leven alles is kwijt.Ik heb 1jaar de hoer gespeeld en niks maakt me gelukkig zelfs de roem niet,me kind niet niks.de mensen die me hebben gemaakt zijn geemigreerd terwijl ik midden in de scheiding lig,

Al met al ben ik alleen woon alleen alles alleen 0 vrienden en de vrienden die ik heb gebruiken drugs.Dus nooit berijkbaar.Dit was het voor mij� hopelijk vergeeft me kind het me ooit dat ik dit niet zomaar doe.Heb jarenlang gekeken of het anders kan en geprobeerd maar altijd kom ik op hetzelfde uit,een zwart gat.ben blij dat ik me emoties hier van me af kan typen