Ik ben ongeneeslijk ziek. Geen baan daardoor. Werkgevers kotsen me uit als ik weer eens uitgeschakeld ben voor een wat langere periode. Ik wil best wel, maar kan het gewoon niet meer voor welke periode dan ook. Ik kan geen garanties geven voor hoe ik er morgen voor sta. Liegen over mijn ziekte heeft geen enkele zin.Ook al is een baas begripvol voor mijn situatie: op een gegeven moment is het begrip op. En sta ik weer bij de sociale dienst op de stoep die me dwingen de meest onzinnige trajecten te doorlopen zonder enig resultaat. Omdat ik nooit ene cent te makken heb zijn de meeste mensen in mijn leven die ik lief had weggelopen. Familie is dood of totaal onbereikbaar in alle opzichten. Onlangs is de enige vriendin ik had ervandoor gegaan ondanks al mijn pogingen het haar naar de zin te maken en zich geborgen te laten voelen bij me. Tot overmaak heeft ze als “cadeautje” me er herpes bij gegeven. Het loeder heeft me m’n hele relatie lang enkel gebruikt voor klusjes waar madam zelf te lui voor was. Het bleek dat ze achter m’n rug omvanaf het begin! al een geheime relatie erop nahield. Mijn vertrouwen in de mensen is weg, diegenen die het zekers heel goed bedoelen (hulpverleners e.d.) trekken na een goed gesprek de deur achter zich dicht en gaan met hun eigenweg een kater bij mij achterlatend.

Ik heb me voorgenomen om tegen niemand meer te vertellen hoe ik ervoorsta. Vul m’n leven zo goed zo kwaad in met de weinige dingen die me nog dicht aan het hartje liggen. Standaard antwoord: het gaat goed hoor. Ik schrijf dit in een moment van zwakte maar om eerlijk te zijn heb ik mijn buik vol van mensen. Laat me met rust.