Ik haat mensen. Ik vermijd ze liever. Ik heb al zo vaak slechte ervaringen gehad met mensen dat ik mensne liever helemaal vermijdt. Wanneer ik zeg dat ik mensen haat komt er geen woede naar boven.
Eerder verdriet waardoor ik soms huilbuien heb wanneer pijnlijke herinneringen/flashbacks weer eens naar boven komen. Als zijn ze wel iets minder geworden door contact met mensen te vermijden en mezelf te ontwikkelen op emotioneel en geestelijk vlak.
Het is niet zo dat ik vreemdelingen en contacten die wat zeggen op straat negeer of zo. Dan reageer ik gewoon. Niet persee kortachtig.
De enige persoon met wie ik nog goed contact heb is mijn moeder omdat ze gewoon een schatje is. De rest. Klasgenoten & leraren op school, rest van de familie, collegas op werk. Heb en wil er zo weinig mee te maken hebben.
Iemand die zich hier in herkend?
ooh ja al jaren, heb ook weinig behoefte aan mensen, ik kan ze doden, dat voel ik…
Jazeker ik heb zowel aan me vader en moeder een hekel. Dan blijft r nog weinig van om te houden heb gelukkig een lieve vriendin waar ik met heel me hart van houd. Maar verder moet ik niet veel van mensen hebben. De verraad wat ik heb meegekregen van huis uit heeft me hart van steen gemaakt.