Ik ben vele jaren gehuwd met mijn jeugdliefde en hou nog van hem ondanks zijn soms wat moeilijk karakter. Ik was altijd van mening dat iedereen goede en slechte eigenschappen heeft en dat zijn eerlijkheid en betrouwbaarheid grote pluspunten waren. Nu is er echter iets wat dagelijks in mijn gedachten speelt en ik niet meer kwijt geraak. Hij houdt ervan om grote fietstochten te maken, tot voor enkele jaren zelfs wat maniakaal vond ik. Enkele jaren terug kwam hij thuis van een fietstocht en toen hij douchte zag ik duidelijk aan weerskanten van zijn rug striemen van vingernagels. Ik schrok en vroeg hem uitleg. Hoe kan ik dat weten, zei hij, van mijn shirtje uit te trekken zeker. Ik ben er later nog op teruggekomen maar hij zei hoe kunt ge dat nu van mij denken en verzekerde dat er niets was. Ik heb hem geloofd en gezegd dat ik er niet meer zou op terugkomen. Ik lette er vervolgens wel op hoe hij zijn shirt uittrok en dat was niet op die wijze, hij neemt dat met één hand vast achteraan zijn nek en trekt het zo over zijn hoofd. Maar goed, ik heb dat feit verdrongen en er niet meer aan gedacht, tot een goed jaar geleden.
Een buurvrouw beschuldigde hem ervan dat hij haar begluurde. Het was alsof de aarde onder mijn voeten wegzakte. Paar maanden later is die vrouw in de psychiatrie beland omdat ze waanvoorstelingen had en haar man van vanalles beschuldigde.
Maar nu vraag ik me af of ik soms niet te naïef of veel te goeder trouw geweest ben. Sommige dagen heb ik het er zeer lastig mee, en soms denk ik waar maak ik me nu nog zorgen over, geniet liever van de tijd die u nog rest. Wat is jullie mening.
Hoi, vreemd dat er geen reacties lijken te zijn gekomen op jouw verzoek.
Wat jij beschrijft is inderdaad een vreemd verhaal, je man die (zegt dat hij) lange fietstochten maakt en dan met die striemen terugkomt. Die zijn niet door het uit trekken van zijn shirt gekomen natuurlijk, zoals je zelf ook al hebt geconstateerd. Dat hij daar toch krampachtig aan vasthoudt doet alsof hij van niets weet en zelfs aan jou vraagt hoe jij dat nou kon denken is niets anders dan on-eerlijk.
Het lijkt mij duidelijk dat hij liegt en de ware toedracht voor jou verzwijgt. Zijn eerlijkheid en betrouwbaarheid lijken mij nogal twijfelachtig.
Mijn vrouw heeft zich ook een tijdlang zo gedragen, liegen, niets toegeven, alles ontkennen en omdraaien en in de aanval gaan. Ik heb daar hele nare herinneringen aan en kan haar ook niet vergeven omdat zij nooit iets heeft toegegeven, uitgelegd, verklaard en alleen maar alles heeft ontkent en afgestreden en zich dingen zgn. helemaal niet meer of heel anders kon herinneren, ook al lag het er heel dik bovenop dat er wel degelijk het een en ander was gebeurd wat niet door de beugel kon.
Nooit ergens op terug gekomen en verantwoording genomen voor haar daden.
Zij bleek bi-polair en in een manische fase te zijn geweest, maar volgens de psychiater wist zij wel degelijk wat ze deed. We zijn nog samen maar mijn liefde voor haar is sterk afgenomen, heb nog maar weinig gevoelens voor haar. Ik heb haar destijds herhaaldelijk gewaarschuwd voor blijvende gevolgen van haar houding, maar het baatte niet.
Wat jij beschrijft komt op mij over als dat jouw vertrouwen in en je liefde voor je man beschaamd is.
Het gaat er niet eens om of hij iets heeft uitgespookt en wat, maar dat hij heeft gelogen en dat volhield en vervolgens heeft gedaan alsof het bij jou ligt. Dat lijkt op gas-lighting, zoek dat maar eens op.
Begrijpelijk dat jij het er nog lastig mee hebt, want het blijft in feite nog actueel omdat het door zijn liegen (vaker dan deze ene keer neem ik aan), omdraaien en vasthouden niet opgelost kan worden en er dus geen “closure” kan plaatsvinden.
Belangrijk is te proberen niet meer naïef te zijn t.o. hem en meer voor jezelf te kiezen en meer je eigen ding(en) te doen.