Ik zit in een lange afstand relatie. Mijn vriend woont in Almere en ik in rotterdam, we zijn allebei nog jong zijn studenten en wonen bij onze ouders. Ik heb problemen thuis en hij heeft die ook. We begrijpen elkaars situaties heel goed en we zijn er altijd voor elkaar door dik en dun. Helaas gunnen mijn ouders me geen relatie en is mijn moeder stik jaloers op me (toxic household) mijn vriend mag dus niet meer langs komen van mijn ouders en bij mijn vriend thuis kunnen we ook niet meer door dat hij alleen maar ruzies heeft met zijn ouders. We hebben elkaar nu al een maand niet gezien en ik vrees dat het langer wordt door het hele corona gebeuren… We houden beiden zo veel van elkaar maar de laatste tijd voel ik me zo eenzaam en mis ik hem zo erg. Soms denk ik dat we elkaar op het verkeerde moment hebben leren kennen. Ik wil ooit trouwen met deze jongen. Maar hoe het er nu naar uitziet lijkt het een dood eind te hebben. Omdat ik vaak ruzie heb met mijn ouders en meerdere problemen heb reageer ik die soms op hem af, ik zeg achteraf na dat we ruzie hebben gehad dat ik het projecteerde op hem en dat het me spijt en hij vergeeft me elke keer opnieuw. Ik ben gewoon bang dat ik niet goed ben voor hem en dat hij een meisje verdiend die geen thuisproblemen heeft en rijker is dan ik. Hij verteld me elke dag dat die van me houd en dat die niet kan wachten om me weer te zien. Maar het enige waar ik nu aan denk is dat ik misschien egoïstisch ben om hem te blijven daten terwijl ik weet dat hij beter verdiend. Ik ben zo verliefd op hem maar ik weet niet wat ik moet doen
Advies graag!!!