Ik denk dat ik al een jaar of 4 /5 echt heel ongelukkig ben, daarvoor ook niet altijd helemaal top, maar de laatste jaren voel ik mij oprecht ongelukkig, alleen, eenzaam en niet geliefd. Dit is geen zielig gedoe, maar zo voelt het. De mooiste tijd in mijn leven was de geboorte van de jongens. Ook niet altijd over rozen natuurlijk met die verschrikkelijke postnatale depressie, maar ik genoot van mijn kleine mannetjes. Alles veranderde toen ze eigenlijk naar de middelbare school gingen. Ik was niet meer zo belangrijk, ze gingen hun eigen weg, en ik hoefde ze op een gegeven moment ook niet meer uit school te halen. Alleen maar goed natuurlijk zo hoort het. Ze worden volwassen. Nu voelt het alsof ik in een dieptepunt van mijn leven zit. Het liefste zou ik er tussen uit stappen, maar ik durf niet voor de jongens. Mijn man raakt mij al meer dan 15 jaar niet meer aan, geen knuffel, geen intimiteit al 15 jaar niet, en het ergste is niet de seks, maar geen aai, geen arm om mij heen, geen lieve woorden helemaal niks. Wij leven als broer en zus… Ik blijf omdat ik bang ben dat ik mij financieel niet red ook omdat mijn man het huis niet wil verkopen, en ik maar moet uitzoeken hoe ik dat alleen ga doen. Hij negeert mij al jaren en heeft mij al jaren niet meer echt serieus genomen. We zouden het huis kunnen verkopen allebei ons eigen stek, maar hij weigert, dus ik kan niks. Daar haat ik hem oprecht om, omdat ik mij ook kapot heb gewerkt in dit huis en sowieso echt wel financieel mijn steentje heb bijgedragen.

Hij heeft de macht. De jongens zien dat natuurlijk niet dat hoeft ook niet, maar het is de waarheid. Die zien dat ik zo nu en dan op mijn bed lig op zondag de hele dag. Dan voel ik mij zo depressief dat ik lam geslagen ben. Ik weet dat ik geen poot heb om op te staan, omdat hij oprecht een goede vader is: hij kookt en helpt de jongens met huiswerk, gaat alle zaterdagen naar de voetbal, maar hij heeft mij van binnen kapot gemaakt. Natuurlijk heb ik ook een aandeel, maar dit is wat ik voel momenteel.

Ik bereid mij voor om er een einde aan te maken, maar dat kost tijd en het goede moment. Hij zal tegen iedereen zeggen dat hij het niet heeft zien aankomen, maar dan liegt hij want ik heb hem zo vaak verteld dat ik ongelukkig ben. Vandaag nog dat ik het niet meer zie zitten, dat ik dood wil, en toen ging hij naar bed. Hij ging gewoon slapen. Gewoon slapen dat is mijn man waar ik al 30 jaar mee ben.

Soms hoop ik dat hij niet meer wakker wordt of dat zijn hoge bloeddruk hem fataal wordt zoveel haat voel ik. Niet als persoon, maar meer hoe hij met mij omgaat. Net zoals mijn moeder met mij omging, en net zoals mijn vader met mij omging. Onbelangrijk totaal onbelangrijk.