Mijn vriendin kent een paar mannelijke vrienden waar ze het goed mee kan vinden. Een ervan heeft ze nu drie of vier keer gezien, ik hem nog nooit. Ze zijn samen weggegweest, en ze is er open over, ze zien elkaar niet stiekem. Ik zou het liefst meer weten, haar gesprekken lezen bv maar zover wil ik niet gaan. Pas stuurde hij haar een hart en de tekst ‘je bent prachtig’, wat uitgelegd werd als puur vriendschappelijk, en ‘je weet wel die emoji’s’. Schijnbaar heeft hij een vriendin. Hij is 10 jaar jonger als mijn vriendin, ik 8 jaar en ze voelt zich aangetrokken tot jongere mannen. Ik heb verder nooit reden gehad om haar ergens van te verdenken, we zijn beide niet jaloers aangelegd. Ze kan soms wel ’te luchtig’ doen over haar tripjes vind ik, met oppervlakkige info.
Maar de plot is…

Ik ben in de afgelopen 7 jaar niet helemaal eerlijk geweest en heb wel eens betaald voor sex, een hele egoistische daad waar ik me enorm schuldig over voel en haar nooit kan vertellen. Voor mezelf heb ik dit afgesloten, zelfs met een lange brief in de grond om het eruit te krijgen. Ik denk dat ik mijn eigen historie en vergissingen nu totaal op haar projecteer. Als ik ertoe in staat ben, waarom zij niet? Dat veroorzaakt mijn achterdocht. Bekend recept voor jaloezie?

Situatie A. Ze gaat id vreemd, heeft een affaire met alle risico’s vandien en ik heb het bij het rechte eind als ze een avond wat gaat drinken.

Situatie B. Ik veroorzaak mijn eigen stress, ze doet niks verkeerd en ik moet leven met mijn egoisitische geheim, een fysieke naamloze transactie uit lust.

Heeft iemand dezelfde situatie en is er een manier om hier meer rust in te vinden?
Het is geen optie om open kaart te spelen over mijn avontuurtje 2 jaar geleden. Al zou ze me vergeven, we hebben teveel meegemaakt en de vertrouwensbasis zou weg zijn. Nogmaals, ik neem de verantwoordelijkheid maar het zou enorm veel kapotmaken en onnodig een verder prima relatie verwoesten. Not to mention, er is een kind bij betrokken.

Alle serieuze feedback wordt zeer gewaardeerd!