Hallo
Ik heb nu 8 jaar een relatie. Maar we leven meer langs elkaar heen. Mijn idee zn we allebij de andere kant op gegroeid.
De eerste keer dat ik de meester van mij zoon zag. Was op het afscheid van de andere leraar. Kon me ogen niet van hem af houden. Gelijk voelde ik mezelf tot hem aangetrokken. Zn ogen kruiste ook de mijne. Of misschien wil ik dat denken. Toen het bijna afgelopen was raakte hij me arm aan en lachte. Ik weet niet meer wat die zei. Alleen dat ik aan de grond vast stond. Elke dag ga ik met plezier de kinderen na school brengen. Alleen al die goeie morgen. En die knipoog. Laatst was mij zoon ziek en ging ik hem bij hem ziekmelden. Hij lacht zo lief. Wenste hem beterschap en raakte me weer aan. Zo n fijn gevoel. In me fantasie hoop ik dat hij mij ook leuk vind. En meer. Maar in echt is het eigenlijk zo onbereikbaar.