Zo bang dat je niet meer met me wilt praten, dat je zo gedag zegt en nooit meer terug komt of dat je me gewoon negeert. Daarstraks stonden we nog gezellig te praten. Nu zit ik in mijn kamer, had ik niet moeten doorvragen? Je zei iets gevoeligs ik had het niet door. Te druk, te bang een fout te maken. Zal ik zo excuus aanbieden? Maar wat als ik dat niet durf. Beter hardop oefenen. Maar wat als je me hoort, vind je dat dan raar en praat je dan ook niet meer met me? Wordt je zo meteen boos of ben je dat al? Hopelijk kan ik het nog goed maken.

Ik loop weer naar de openbare plek, shit daar kom je. Okee, rustig adem halen, alles komt goed. Hakkelend zeg ik ‘hi’. Je begint te praten, je bent nog vrolijk en je vertelt me nog steeds persoonlijke verhalen. Een zucht van verlichting, je gaat niet weg. Vanaf nu kan ik de wereld aan, je hebt me laten zien dat ik er mag zijn zoals ik ben. In andere- en zelfvertrouwen is gegroeid en ik denk nooit meer van die gekke dingen. Ik drink mijn thee op en vertrek. Ik vertrek weer naar mijn kamer…