Dit is zo’n oneerlijke kant van mij. Sinds een week (dus zeer pril) ben ik samen met de man van wie ik al 12 jaar hou. Al 12 jaar hadden we om allerlei verschillende redenen en oorzaken niet de kans om een relatie te beginnen samen. Nu was het eindelijk hét moment, dus kun je begrijpen dat ik zeer blij ben. Alleen… ik merk dat ik nu meer ga verwachten van hem. Waar ik eerst genoegen nam met één avondje in de week afspreken, vind ik dat je in een relatie elkaar méér moet geven dan slechts één avondje. Zoals hij is als hij bij me is, vertrouw ik hem 100%. Dan is hij echt de perfecte man voor me. Maar ik ben zo bang voor de momenten dat hij gaat stappen met zijn vrienden of met zijn volwassen zoon. Hij is een zeer aantrekkelijke man, dat zal een andere vrouw ook niet ontgaan. Ik wil hem zo graag vertrouwen maar er borrelen ineens allerlei angstige gevoelens bij me op.
Ik heb zelf ook best een druk ‘eigen leven’, en ik vind het júist zo geweldig dat hij mij dat eigen leven laat leven en dat mij gunt. Maar tegelijkertijd vind ik het verrekte lastig dat hij óók zo’n rijkelijk eigen leven heeft. Ik gun het hem echt maar ik zou het fijn vinden als hij mij er ook wat meer in zou betrekken.