Iedereen doet het met elkaar. Iedereen heeft vrienden. Ik ben op mezelf, heb geen echte vrienden en mensen zien me niet staan. Altijd sta ik klaar voor anderen, maar mijn hulp willen ze niet. Als ik hulp aanbied omdat ze zeggen dat ze dat nodig hebben, dan vragen ze mij niet, maar anderen wel. Als ik in gezelschap ben, slaan ze mij over bij het begroeten. Zo onderhand word ik er moedeloos en verdrietig van. Ik zie mezelf als een goed mens, ik heb alles voor anderen over, maar ik word totaal genegeerd. Een vriendin heb ik niet. Ze willen me niet. Als ik een keer een leuk gesprek met een leuke vrouw heb, lopen ze de volgende met een grote boog om me heen en zien me niet staan. Mijn leven heeft geen zin meer zo, want ik beleef er totaal geen plezier meer aan.