Ik heb het besloten. Ik ga het je vertellen. Of toch niet. Of toch wel. Of toch niet. Ik heb het je al een tijd terug voor het eerst verteld. In mijn fantasie dan. In mijn dromen. Ik zou willen dat ik het je al had verteld maar dat is tot op heden nog fictie. Ondertussen hebben zich intern allerlei mogelijke scenes afgespeeld, in geuren en kleuren. Het meest gunstige scenario volgens mijn verstand is als je zegt: “Ik vind je een aardige meid, maar je bent niet het type waar ik op val. Je past niet bij mij.” Of “Ik val niet op vrouwen”. Of “Ik ben al met iemand aan het daten en het is serieus.” Ja het allerbeste scenario is dat je zegt dat je niet op mij valt. Totaal niet op mij valt. Dat je je totaal niet aangetrokken voelt op die manier tot mij. Niet tot mijn persoon en niet tot mijn uiterlijk. Dat je zegt dat je op een heel ander soort vrouw valt. Dat, zou mijn hart weer wat doen kalmeren. Terugbrengen naar het ritme genaamd sleur. Terug naar het kabbelende meertje. Gewoon, zo’n meertje waar je zonder risico’s doorheen kunt lopen. Het kabbelt iedere dag in dezelfde snelheid, produceert elke dag hetzelfde zachte geluid. Maar je hebt wel de garantie dat het altijd kabbelt. Zo heel slecht lijkt die toestand niet eens zegt een stemmetje in mijn hoofd. Ik weet wat ik heb. Een trouwe, liefdevolle partner die altijd voor mij klaar heeft gestaan wanneer het stormde. Mijn partner was de hut waar ik in kon schuilen wanneer het nodig was. Hij maakte zelfs regelmatig een kampvuur voor me als ik het koud had. Maar toen ineens was jij daar, alsof ik voor het eerst de zee zag. Het voelt zo intens, zo overweldigend. Ik kijk toe hoe de metershoge golven over mij heen kletteren om mij te verzwelgen. Mijn voeten zakken weg in het zand. Ik sta vastgenageld in de bodem en laat het allemaal over me heen komen. Wat een ervaring. Natuurlijk hoopt mijn hart stiekem dat je antwoordt met: “Ik vind jou ook leuk.”, “Vanaf het begin was ik al gek op je.”, “Ik kan niet stoppen met aan je te denken.”, “Je bent alles waar ik maar aan kan denken.”, “Je bent precies wat ik zoek.”, “Je bent alles waar ik maar van zou durven dromen…” Dit is toch triest. Ik weet dat ik mezelf niet moet gaan zitten veroordelen voor mijn gevoelens, maar kom op. Dit kan toch niet.. Ik zit zoals je ziet compleet klem tussen mijn hart en mijn verstand. Ik ben een heel emotioneel mens en er kan ontzettend veel gevoel door mijn aderen stromen. Maar ik ben ook iemand die erg vatbaar is voor angsten en depressies en die kunnen mij maandenlang, zo niet zelfs jaren, doen verstenen als een mummie en gevoelloos maken. Misschien maak je daarom ook zoveel indruk. Sinds ik jou ontmoette, heb ik weer het gevoel dat ik leef. Er stroomt weer leven door mijn aderen, mijn ziel lijkt ontwaakt en klaarwakker. Haha wat een sentimenteel geleuter is dit… Zal ik het je vertellen?