Morgen is het zover. Na 25 jaar zal ik je weer zien. 14 jaar was ik. Jij ook. Je pakte mijn hand en de aarde stond stil. Alleen oog voor jou, jij was mijn wereld. Ik voelde veilig en vrij bij jou. Nooit het bed samen gedeeld, daar waren we niet aan toe, maar voor twee 14 jarigen een hele serieuze relatie. Het spijt me dat ik het beeindigde. Het spijt me dat ik als 14 jarige de druk en vernederingen van de onvolwassen volwassenen niet aankon. Ik heb gehuild. Lang. Veel. Maar het leven gaat door. Voor jou. Voor mij. Inmiddels zijn we allebei getrouwd. Allebei een gezin. Uiteraard weten onze partners dat we morgen gaan lunchen. Ik wil horen welk pad jij hebt bewandeld. Jij moet horen uit welk dal ik ben geklommen. Ik zal je morgen laten weten hoe belangrijk je voor me was, je hebt er vast geen idee van. Bedankt. Tot morgen.