Ik weet het even niet meer.

Ik zit al lang in een onmogelijke relatie. de zogezegde onbereikbare liefde. Steeds weer weet ze me eronder te houden.

Nu is zij mogelijk zwanger. ze wil nog zo graag een kindje en dacht dat ze met een halve fles wijn op in de juiste tijd wel een kans zou maken zwanger te worden.
Ze koos erover hem te gebruiken, niet aan mij te denken en te gaan voor eigen wens. Nu de kans zich voordoet dat ze zanger is, wil ze de test met mij doen.
Of ze een mogelijk kindje ook met mij wil opvoeden, krijg ik geen antwoord op. met hem niet echt.
Hij word er net bij betrokken.

Ze laat weten op deze manier haar fantasie wereld vorm te geven. Al ser ene kindje mocht komen is het net of dit dan een kindje van haar en mij is, los van of ik er iets mee te maken zou willen hebben.

Ik voel me belazerd, maar ergens is het ook een droom die in vervulling zij kunnen gaan.
Ik begrijp allerminst dat er iemand is die dit zo zouden kunnen doen, maar….

Nu moet ik kiezen of ik de test samen wil doen, iets in mij denkt, zoek het uit, jouw rotzooi, zelf opruimen. Maar het stomme is dat ik haar niet kwijt wil en het ingewikkeld ok, ik dat eleven met een baby samen nog altijd voor me zie.
Het niet samen doen van een test (niet betrokken zijn) zou ik mezelf nooit vergeven, mocht de toekomst toch die ene wending krijgen.

Hoe ingewikkeld kan een mens doen. En anderen daarin meeslepen? (ik weet ik laat mezelf meeslapen!) toegegeven dat het echt heel moeilijk is, om hier afstand van te nemen.

Moest het even kwijt.
Word gek van de twijfels die zij maar blijft hebben, het aantrekken en afstoten is slopend.

Ben echt bezig mijn grenzen te stellen, het uitspreken gaat makkelijk, het naleven met ups en down. Ho meer grenzen ik stel, hoe meer contact zij zoekt. pfffff vermoeiend en zo veel moois wat al kon zijn.