Het jaagt op mij, ik ben immers een makkelijke prooi geworden. En ik dacht dat ik in ieder geval n familielid evenals vriendin achter mij had staan. Iemand die mij steunde en daarnaast dezelfde cultuur en religie draagt en honoreert als ik. Maar ook die steun is van mij afgepakt.

Bijna 1,5 jaar geleden kreeg ik een relatie met een Nederlandse, niet-gelovige jongen. Als moslima moet ik erkennen dat er af en toe cultuurverschillen zijn. Maar dat betekent niet dat het ruzie-materiaal is. Het is een andere manier van denken en ik vind het heerlijk om zijn perspectief en mijn perspectief met elkaar te delen en elkaar te respecteren. Ik hou van mijn vriend, alsof we al jaren partners zijn en elkaar al jaren kennen.

De enige die het weten zijn mijn oudere broer (via wie ik mijn vriend heb leren kennen) en mijn jongere nichtje/vriendin (die er niet geheel achter staat en mij op andere gedachten probeert te brengen).

Mijn familie mag dit gelukzalig gevoel echter nog niet weten. Ik ben bang voor de reacties. Mijn lieve ouders, mijn o zo lieve ouders die alles voor mij over hebben, hebben maar n wens :”Trouw alsjeblieft met een moslim, anders ben je zo van God los, terwijl ons geloof juist zoveel betekent.”.
Gek genoeg ben ik dichter naar God gegroeid, ik wil het bidden weer oppakken, Arabische lessen nemen en meer onderzoeken van mijn gevarieerde afkomst.

Ik vind het lastig om mijlpalen te vieren zonder hem bij me te hebben. Ik vind het lastig om een verjaardag van het gezin te vieren zonder hem bij ons thuis te hebben als genodigde. Ik wil graag een keer met hem en mijn jongere broertje naar een speelparadijs en hapje eten etc.
Het is moeilijk om geen leuke dingen met hem te kunnen doen in combinatie met mijn lieve ouders en broers.

Ik ben bang uiteindelijk voor een keuze te worden gezet; ouders of vriend? Het is geen keuze tussen ouders of liefde, want liefde voel ik voor allebei.
Ik hoop uiteindelijk niet voor een keuze te hoeven staan en acceptatie te winnen van mijn ouders.

En dan de vraag; kent iemand hier een ervaring/situatie van een ander/jezelf die overeenkomstig is? Hoe is hier mee omgegaan en wat waren de lastige momenten?