Jaren geleden biechtte mijn man op dat hij een relatie had met een jonger meisje. We hadden twee kinderen in de leeftijd resp 6 en 2 jaar. Het ging al een tijdje niet goed tussen ons. Hij dacht dat de 2e niet van hem was. En om eerlijk te zijn, ik weet het ook niet. De jongste kan ook van zijn broer zijn.

Omdat ik dus ook niet helemaal ‘straight’ was, heb ik het hem vergeven. Het meisje daarentegen kon ik de ogen uitkrabben. Ze was een vriendin van de familie, mooi, slank, slim… Eigenlijk alles wat ik niet was, in mijn ogen destijds.
Ze verdween uit beeld, en ik was in de veronderstelling dat naarmate de jaren verstreken zij absoluut niet meer in het systeem zat. Totdat ik een berichtje krijg…
Ik HAD het aan zien komen.
Hij stiekem op zijn mobiel kijken, altijd verschrikt de verbinding verbreken als ik eerder thuis kwam dan gepland, zijn dromerige blik als hij dacht dat ik diep in een TV-detective zat, kortom, ik zag dat hij verliefd was.
En wat blijkt..?
De dame van toen is compleet terug!
Ze was er altijd geweest, binnen in hem!
En kennelijk hij bij haar…

Razend ben ik.
Mijn twee kinderen reageerden compleet verschillend. De oudste kan de dame in kwestie wel de spreekwoordelijke nek omdraaien. De herinneringen aan de dame van vroeger is vaag bij mijn dochter. Hoe ze rook en dat ze lief was, toen. Maar een beeld is er niet.
De jongste kan haar totaal niet herinneren natuurlijk. Maar staat er laconiek tegenover. Hij vindt haar wel een mooie meid en kan begrijpen dat zijn vader nog steeds voor haar valt. Misschien een “mannending”.

Hij heeft er spijt van. Hij wil koste wat het kost bij mij blijven. Vechten voor onze relatie.
Zij heeft hem opgezocht zegt ie. Net als toen lag het initiatief bij haar. En ik wil hem graag geloven. Maar ik ken hem. De manier waarop hij het zegt vertelt mij meer dan zijn woorden. Hij houdt van haar. Of althans, hij denkt dat hij van haat houdt.
Maar dat doet/denkt hij al meer dan 30 jaar.

Moet ik alles opgeven? Hem de deur uitschoppen, alles 50/50 verdelen, het perceel verkopen waar het nieuwe huis op zou komen te staan, alles wat we opgebouwd hebben van scratch tot dit weggooien? Of mijn trots inslikken en verder modderen?
Radeloos word ik er van. Het breekt me. Razend maakt het me van jaloezie. Hoe blind heb ik kunnen zijn?!??!!! Ik dacht echt dat ze uit beeld was. Dat ze geen connectie meer met elkaar hadden. Niks is dus minder waar.

Toen zijn we verder gegaan. Maar wat was zijn insteek? De kinderen? Die zijn nu volwassen en hebben zelf kinderen. En nu ik ouder word wordt ik afgedankt? Ik weet ik ben niet meer dezelfde vrouw van toen. Alles gaat hangen, ook al doe ik er van alles aan. Sportschool, yoga, fietsen, zalfjes, cremepjes…
Terugkijkend heb ik het altijd geweten dat hij altijd aan haar gedacht heeft. Vooral op momenten wat iets betekenden.
Oud&Nieuw, haar verjaardag (hij kan geen datum onthouden maar die datum…), momenten tijdens de vakanties… te veel eigenlijk om op te noemen.

Wat moet ik doen?
Ogen sluiten, diep adem halen en doorgaan?
Of een punt er achter zetten?