Het is zo ontzettend fout, maar waarom voelt het dan toch zo goed.

Het liep al een tijdje niet helemaal lekker. Niet dat er geen liefde meer over was maar ‘het’ was weg. Het pure verlangen naar elkaar. Al die tijd heb ik dat ontkend. Eindelijk had ik diegene gevonden die daadwerkelijk goed voor me was, en daar had ik zo naar gehunkerd. Waarom was dat gevoel dat er op het begin was dan toch zomaar verdwenen?

Ookal ontkende ik het, toch kwam ik mezelf tegen. En wel op de meest foute manier ooit. Daar was hij, die blik, hoe hij bewoog. Ik voelde ‘het’ weer. Ik heb altijd zo gehunkerd naar het goede en dat had ik ook, thuis. Ik verloor de grip over mezelf en gaf toe. Ja, Dit is het, dit mis ik in mijn ‘goede’ relatie. Die passie en wat het los maakte in me. Zoals hij naar me keek deed me doen smelten, zoals het voelde liet me het uitschreeuwen. Ik wist hoe fout het was maar het voelde o zo goed.

Voor heel even voelde het alsof dit de juiste keuze was. Maar dat was het niet. Ik zal nu voor altijd moeten leven met de keuze die ik heb gemaakt. Ik heb er spijt van, maar tegelijkertijd ook niet.

Ik ben vreemd gegaan en ik heb me nog nooit zo goed en zo ongeloofelijk slecht gevoeld.