Het voelt alsof ik heel me leven verpest heb. Ik nam al die tijd iedereen alles kwalijk. Nu kom ik erachter dat ik zelf de boze wolf was in het verhaal. Ik ben een verschrikkelijk naar, gemeen, haatdragend persoon met super nare eigenschappen omdat ze der eigen fouten niet kon inzien. Nu zie ik het in. Maar veel te laat natuurlijk. Ik heb niks of niemand. Het allerergste vind ik dat ik zoveel mensen waarschijnlijk zoveel slechte dingen in hun leven heb gebracht. De liefde van me leven heb ik verpest. Omdat ik mezelf had verpest. Die kan nu tenminste wel eindelijk gelukkig worden zonder mij. Love is the answer maar wat nou als je gewoon niet kan houden van?