Hoi..Het is niet echt een geheim wat ik heb maar wil het ff van mij afschrijven.
Ongeveer een jaar geleden een onwijs leuke vent leren kennen op Tinder. In het begin hadden we eens in de week ff contact met de vraag hoe het ging en meer niet, dat heeft zo een maand of 2 geduurt.Op een gegeven moment werden we fb vriendjes en hadden we dagelijks contact..hij stuurde mij heel de dag door berichten…was oprecht geinterreseert in mij en hij betrok mij ook in zijn leven…stuurde foto’s van waar hij mee bezig was en vroeg mij advies als hij ergens niet uitkwam. De gesprekken die wij hadden werden ook wat intenser. Hij vertelde mij over zijn laatste relatie waarin hij veel pijn en verdriet had gehad.Wat hij vertelde was voor mij heel herkenbaar omdat het iets soortgelijks was wat ik meegemaakt had. We hadden ook de grootste lol aan de telefoon en ik merkte dat ik wat voor hem ging voelen. Ik probeerde weleens af te spreken maar elke x hield hij de boot af. Hij gaf ook aan dat hij op Tinder zat om nieuwe mensen te leren kennen en niet op zoek was naar een relatie. Ik had die intentie wel en nam ook wat meer afstand. Ik leerde een andere man kennen en het zag er naar uit dat dat weleens heel leuk kon worden. Het contact met J. werd wat minder en dat had hij ook in de gaten. Op een dag kreeg ik J. huilend aan de telefoon omdat hij bang was dat hij mij aan het verliezen was. En hij zei dat hij er spijt van had dat hij het niet geprobeerd had met mij een relatie te beginnen. Ik was hier ff van in de war, maar ging er verder niet meer op in. Hij had aangegeven geen relatie te willen dus dat was duidelijk. Die andere man werd uiteindelijk niets en het contct met J. werd weer intenser. Elke dag weer contact van s’morgens vroeg tot s vonds laat.Op een dag ben ik naar hem toegegaan omdat hij mij uitnodigde om te komen kijken in zijn huis. We hadden gelijk een enorme klik en ik merkte dat ik hem meer dan leuk vond. De weekenden daarna spraken we geregeld af met elkaar,en ik kreeg de indruk dat hij mij ook leuk vond. Dus op een gegeven moment heb ik al mijn moed verzameld en gezegd dat ik gevoelens voor hem had…en dat bleek niet wederzijds te zijn. Ik voelde mij echt k… maar accepteerde het. Hij zei dat hij mij als zijn beste maatje zag en dat hij dat niet kwijt wilde…was bang dat als wij wat kregen met elkaar en het ging dan uit dat hij zijn beste maatje ook kwijt was. Dat begreep ik en had respect voor het feit dat hij eerlijk was. De maanden daarna gingen we eigenlijk gewoon verder als beste maatjes…gingen geregeld naar festivals en feestjes…we zijn zelfs een week samen op vakantie geweest. We hadden de grootste lol en ook goede gesprekken en soms had ik het er moeilijk mee dat dit nooit meer ging worden dan een goede vriendschap. Hij zag aan mij dat ik het er weleens moeilijk mee had en zei dan dat hij het niet begreep dat ik mijn gevoelens niet uit kon zetten…alsof het een knop is wat je ff aan en uit zet…
We zijn inmiddels een half jaar verder en ik ga mij steeds slechter voelen…we hebben nog steeds heel goed contact maar ik merk dat ik het steeds moeilijker gaat vinden…we hebben de laatse tijd heel vaak heftige discusies waarin mijn gevoel voor hem steeds ter sprake komt…ik begin daar overigens nooit zelf over omdat dat toch geen zin heeft en ik hem daarmee alleen maar verder van mij afduw.Elke x weer eindigen die discussies met dat hij mij niet kwijt wilt…dat ik zijn beste maatje bent…dat hij het heel erg zal vinden als hij geen contact meer met mij zal hebben,maar dat hij geen gevoelens voor mij heeft en dat ook nooit zal krijgen wat ontzettend pijn doet bij mij om elke x te horen.Ik weet dat ik verkeerd bezig ben….dat ik afstand moet nemen…hem op een laag pitje moet zetten of zelfs helemaal geen contact meer moet hebben…maar de klik die wij hebben is echt enorm goed…we voelen ons op ons gemak bij elkaar…kunnen onszelf zijn bij elkaar…hebben de grootste lol als we samen zijn…respecteren elkaar…Maar aan de andere kant maakt dit mij kapot…Ik ben altijd een zelfverzekerde vrouw geweest…heb alles voor elkaar…wist altijd dondersgoed wat ik wilde…en nu..nu lijkt het wel alsof ik niks meer in de hand heb…geen controle meer heb over mijn leven en gevoel…voel mij verward en onzeker en dat haat ik. En waarom? Waarom blijf ik stiekem hopen dat hij het nog wel in gaat zien….waarom blijf ik dat denken ondanks dat hij zo luid en duidelijk is geweest dat hij die gevoelens niet heeft en ook niet gaat krijgen. Ook word ik die discussies kotsbeu…het gaat altijd over hetzelfde…dat ik ben zoals alle andere vrouwen of zoals zijn ex…er valt dan ook niet normaal met hem te praten…voelt zich gelijk aangevallen…gaat dan heel erg de dramaqueen uithangen en gooit van alles voor mijn voeten dat ik hem slecht vind en nooit naar hem luistert en dat ik dan wraak neem omdat ik hem niet kan krijgen…Ik wil mij eigen niet mooier voordoen dan ik ben…ik heb ook mijn gebreken en daar ben ik mij ook van bewust…we zijn allemaal mens maar we zijn volwassen en ik vind dat als je wat dwarszit dat ook moet kunnen uitspreken met elkaar op een normale manier zonder gillen en krijsen..Iedereen om mij heen snapppen het niet waarom ik uberhaupt nog met hem om blijf gaan…waarom ik hem nog steeds help als hij het moeilijk heeft…Ik voel mij eigen ook echt zo stom omdat ze ook gelijk hebben…ik zal precies hetzelfde zeggen als de rollen omgedraaid waren…Het lijkt wel een soort verslaving en ben ik bang om af te kicken…bang om dit gevoel niet meer te hebben want als we samen zijn is het super…bang om iets kwijt te raken wat er eigenlijk nooit geweest is..