Jarenlang was er een drang om vreemd te gaan, maar ik hield me altijd in. Eens per jaar misschien een keertje zoenen. Maar toen we een huis gingen kopen wilde ik nog 1 keer met een 10 naar bed, voordat ik ECHT ging settlen. Na een paar niet geheel gelukte pogingen, werd het een spel, en was het iedere avond raak. NIet per se met een 10, dus ik bleef toch steeds verder zoeken. In dieptepunten met een vriendin van een vriend of een vriendin van mn vriendin, maar vooral onbekenden. Ookal woon ik in een grote stad, ik wist dat dit niet lang goed kon gaan. Dus ik wilde stoppen, maar dat werkte averechts. Thuis voelde ik me dan gefrustreerd en dan ging ik de volgende avond stappen met vrienden en ging het los en deed ik het bijvoorbeeld snel en stiekem of ik zei dat ik naar huis en appte ik snel iemand waarbij ik wel kon blijven slapen. Want ik zorg er altijd voor dat niemand het weet. Maar zoek tegelijkertijd de grens op. Toen het uit de hand liep, heb ik een psycholoog erbij gehaald. Nu denken we dat ik een abrupte verslaving heb opgelopen. Alles speelde af in een paar maanden tijd. Het is geen sexverslaving, maar een soort van aandachtsverslaving zegt ze. Voor zover zoiets officieel bestaat. En wat ik niet wist van verslavingen: als je eenmaal verslaafd aan iets bent, kan je er misschien mee leren leven, maar je komt er nooit meer vanaf. Het zat al in mijn aard denk ik, maar nu is de geest uit de fles.
Op dit forum lees ik veel verhalen van mensen die iets ouder zijn dan ik, gescheiden zijn (inmiddels), en daarvoor een dubbel leven hebben geleid. Nu ik nog geen kinderen heb, vraag ik me af: Hebben die met een dubbelleven (huidig of een die achter de rug is), op dit moment happy of niet, geen spijt dat ze niet eerder een andere vrouw/man hadden gezocht die misschien meer open had gestaan voor open relaties? Door hadden gezocht totdat ze iemand hadden ontmoet die beter paste (in libido of algemeen). Beide scenario’s lijkt mij niks, maar ik heb 0 ervaring met open relaties. Daarnaast, lijkt het me niet chill om een nieuw huis te moeten zoeken en dat soort dingen, maar beter dan uit elkaar gaan als je kinderen hebt en de 35/40 gepasseerd te zijn…(lijkt me dan). Maar ja, misschien krijg je er niks beters voor terug… Het voelt voor mij alsof deze zogenaamde verslaving me sowieso gaat naaien. En ik daarmee mijn partner helemaal (wat ik nooit zou willen doen!). Maar los daarvan; als ik de verhalen op dit forum lees, vraag ik me af… wat zouden jullie doen in jullie eigen situatie als je 10 jaar terug in de tijd kon gaan… Ben benieuwd naar je verhalen. Hopelijk inspireer je mij of anderen ermee…