Tja waar moet ik beginnen vraag ik mezelf af. Na 29 jaar huwelijk trek ik het niet meer ik voel me eenzaam. Alles wat ik zeg en doe lijkt er niet toe te doen. Als ik iets vertel wordt er doorheen gepraat hij begint gewoon zijn eigen verhaal als of ik stil was.hij is altijd wel dominant geweest ik kon het nooit goed doen het maakte niet uit wAt het was een compliment kreeg ik zelden. Hoe heb ik dat in hemelsnaam goed gevonden en me stil gehouden in al die jaren. Of ligt het toch aan mij nu ik wat puder wordt en verdraag ik het niet meer. Ben best mondig maar op de een of amdere manier wil ik niet altojd strijd om te zijn wie ik nen. Er over praten lukt niet ik heb ongelijk en zit te zeiken. Leef dus steefs meer mijn eigen leventje maar wil ik fot wel. Ben 60 maar denk soms dat het neter is om alleen verder te gaan. Hij zegt dat ik het goed heb en niet weet waar ik over praat en miet moet zeiren. Tja waar is de man waar ik eens een toekomst in zag ik kan hem miet vinden . Allemaal veranderen we door de dingen die we mee maken on het leven dat is mormaal. Misschien heb ik wel last van alle keren dat ik werd gekleineerd en heb ik daar nu pas ladt van mu ik ouder wordt.