Maar even bij ‘relaties’ maar het gaat om vriendschappen eigenlijk.
Ik heb omdat ik een 10 jaar oudere partner heb gehad best veel lieve vrienden mannen en vrouwen die een jaar of 10, 15 ouder zijn dan ik. Nooit echt een probleem geweest maar nu ze richting pensioen gaan en ik nog een vriend van 42 heb begin ik me steeds meer aan ze te ergeren.
Hoge bloeddruk, pijntje hier pijntje daar. Altijd meteen naar de dokter en het is nooit wat. Echt nooit. Ik heb zelf kanker gehad en er is vastgesteld dat ik copd heb. Nooit veel over gepraat dat vond ik zonde van mijn tijd. Tumor is verwijderd, ik was er snel bij dus dan ben ik blij of NOG blijer dat ik weer gezond ben. Copd is niet leuk maar probeer te stoppen met roken en dagelijks te bewegen eet gezond meer kan je er niet aan doen.
Vandaag las ik de mail: T. die zonder reden dagelijks thuis de bloeddruk opmeet had gisteren opeens hoge bloeddruk, nu niet meer en ook nog een zere hand. Morgen naar de dokter, meteen! Dat raden 2 anderen haar ook aan want zomaar een zere hand en even hoge bloeddruk. Dat is erg morgen naar de dokter. Een andere piekert maar door over hoge bloeddruk en dat de ogen slechter worden. Ja gek he als je oud word. En dik worden dat is ook een issue. Gewoon op dieet schijnt niet te kunnen want ze moeten magnum ijs en bier je kan niet zonder. Waarom ik dan wel, mijn tip om je vol te eten met watermeloen en waterijs negeren ze gewoon.
Het zijn schatten verder hoor maar ik kan niet meer tegen dat gemiep over kwaaltjes alleen nog maar, waar ze gewandeld of gefietst hebben en wil ze eigenlijk een beetje gaan mijden maar dan mis ik ze ook wel weer eigenlijk. Ik moest dit even kwijt na tandartsverhaal nr.98 waar gek genoeg bij de spoedtandarts niets te vinden was terwijl iemand zo’n gekmakende kiespijn had die trouwens plots over was eenmaal bij de tandarts.
Wat moet je daar nou mee? Ik heb enkele kennissen zo’n tien jaar jonger dan ik en voel me nu gek genoeg juist heel alleen alsof ik nergens echt bij pas…. En nee ik zoek geen relatie alsjeblieft niet zeg ik vind het heerlijk alleen wonen maar heb echt wel een paar vrienden nodig. Toch voel ik me nu alsof ik ze bedonder, aardig doe uit beleefdheid omdat ik zeg: ‘wat vervelend nou toch weer ga inderdaad maar naar de dokter voor de zekerheid’ terwijl ik eigenlijk wil zeggen ‘hou toch op met dat eeuwige gemekker over zere plekken, spierpijn of hoofdpijn en stop met dat meten van je bloeddruk thuis waarom zou je als hij altijd goed is? Die van mij is ook hoog geweest ooit maar zelf gaan meten ja doei ik denk dat je er dan achter komt dat soms je bloeddruk een dagje wat hoog kan zijn.
Als iemand een tip heeft hoe daarmee om te gaan of ook zoiets meemaakt graag advies ik kan er niet zo goed meer tegen net of ik me altijd top voel maar dat klagen via de mail of berichtjes is killing.
Bij de ‘jongere’ vrienden word ik weer simpel van de kinderstory’s….. Ja die van mij wonen allang op zichzelf. Ook lieverds hoor, echt ik heb superkids maar ik ben er ook nog. Mijn jongens zijn eigenlijk nog het leukst van allemaal die zeuren nooit vertellen alleen maar leuke verhalen als ik ze zie mja die wil ik niet lastig vallen dus gooi ik het er hier maar uit thx voor het lezen.