Ik ben een vrouw van 25, 7 jaar samen met mijn man, waarvan 1 jaar getrouwd en we hebben samen 2 kindjes een dochtertje van 3,5 en een zoontje van 1,5 jaar.
Ze zeggen altijd ieder huisje heeft zijn kruisje en dat is zeker zo, maar ik kom er gewoon niet meer uit, zeker omdat er zoveel met elkaar in verbinding staat!
Het zal misschien een lang verhaal worden, maar ik moet het opengooien.
Succes met lezen

In de 7 jaar samen dat ik met mijn man ben hebben we een hoop meegemaakt, hij was mijn beste vriend en soulmate en vulde elkaar zo goed aan, met hem wilde ik echt oud worden.
Het begon eigenlijk met de geboorte van ons 2 kindje.
Na een hele zware zwangerschap met veel bloedingen en onzekerheid ging de geboorte compleet mis.
Ik bleek zwanger te zijn geweest van een tweeling, waarvan 1 het niet had gered.
Maar ik had wel een dubbele placenta die vastzat en na 3 kwartier op me buik te hebben geduwd, 3,5 l bloed verloren en een ijzer gehalte van 2,3 (normaal 8 a 9) lag ik te wankelen op het randje van me leven.
Gelukkig was met me zoontje alles goed, maar mijn man heeft lang in onzekerheid gezeten met ons zoontje in zijn armen.
Gelukkig is alles goed gegaan veder maar op een mooie blauwe wolk zat ik zeker niet.
Ik vond het heel moeilijk om een band te vormen met mijn zoontje want dat was er gewoon nog niet gelijk, hij werd direct bij me weggehaald.
Eenmaal thuis kon ik niet lopen, niet zitten, ik zelfs niet praten of ik zag vlekken voor me ogen door het ijzer te kort.
Ondanks dat ik een man had, was hij er niet. Ik stond er snachts met flessen en in de tijd dat er geen kraamverzorgster was helaas alleen voor.
Me man wilde mezoontje niet eens verschonen, en dat was bij me dochter altijd wel anders geweest.
10 weken heb ik moeten herstellen, ik heb tussendoor aangegeven dat ik het niet kon, of eigenlijk bepaalde dingen niet mocht doen. Want ondertussen had ik nog een peuter rond lopen waar ik voor moest zorgen.
Hij was meer bezig met zijn bedrijf, wat ook belangrijk is natuurlijk. Maar ik voelde me opdat moment behoorlijk alleen.
Mijn man is behoorlijk ouderwets waar ik ook wel in sommige dingen achter sta.
Vrouw hoort thuis voor de kinderen en te koken en de man werkt, maar dan bedoel ik ook dat hij niets doet in huis veder.
Na veel praten hadden we ook onze draai een beetje daarin gevonden.
Ondertussen waren we verloofd en moest ik de bruiloft gaan regelen.
2 weken voor onze bruiloft werd er bij ons ingebroken terwijl we sliepen.
Alles meegenomen, zelfs de harde schijven met de foto’s van de geboorte van ons zoontje. Weg!
4,5 duizend euro, maar de verzekering keert ons niet uit met een een of andere smoes.
Net terug van huwelijksreis, krijgen we te horen dat me tante (beschouwde ik als me 2 moeder)
Kanker heeft en niet meer is te genezen (1 mei overleden)
Vorig jaar september mocht ik na veel zeuren, toch een paar uurtjes gaan werken.
Pas toen begon ik me naar omstandigheden goed te voelen.
Ik kon weer een steentje bijdragen binnen het gezin en ik pikte het werk snel op.
Had leuke collega’s en ik had eindelijk weer het gevoel dat ik niet compleet afhankelijk hoefde te zijn van mijn man.
Want hoe erg is het…dat je geld aan je man moet vragen om zijn verjaardags cadeautje te kopen.
Maar vorig jaar januari geklote ik alles compleet.
Ik had een bedrijfsfeest en 1 van mijn collega’s waar ik goed mee kon vinden, had ineens wel heel veel intresse in mij…
Nu hield ik hem volledig op afstand en ontliep hem de hele avond, zeker omdat hij van Colombiaanse afkomst was (niets op tegen overigens, ging meer om het macho gedrag)
De volgende dag gebeurde er iets met mij, ik begon hem ineens toch interessant te vinden.
Uiteindelijk ben ik vreemd gegaan met hem.
Hij had gewoon iets, iets mysterieus maar toch heel spontaan en zacht karakter.
Hij sprak Spaans wat ik ontzettend opwindend vond.
Ik praat het absoluut niet goed! Maar mijn had zich weer volledig op werk gestort, zag mij niet meer en hadden al maanden geen seks.
Al snel is mijn man erachter gekomen door een berichtje wat ik perongeluk niet had verwijderd.
Natuurlijk brak de hell los, en mijn man wilde alles weten, tot in de details.
Ik snapte niet waarom hij alles wilde weten, want de vragen vermenigvuldigen zich alleen maar bij hem.
Maar omdat ik me zo schaamde was dat een heuse straf.
Hij heeft het me vergeven en toegegeven dat hij me best soort van had verwaarloosd, ook heeft hij toen zijn gevoelens uitgelegd over na de geboorte van onze zoon. Dat hij er gewoon niet mee kon omgaan net als de miskraam die we tussen onze zoon en dochter hadden.
Noodgedwongen moest ik van mijn man weer stoppen met werken, hij kon mij niet langer vertrouwen en ook had hij alles van me afgepakt.
Telefoon, tablet, hij kon me mail inzien en me rekening, mocht niet meer weg voorlopig.
Toch heb ik nog 3 keer contact gezocht met mijn ex collega, hoe gek het ook klinkt, het ging vanzelf.
En ook daar ben ik op betrapt omdat me man me te goed kent, hij weet zelfs hoe ik denk, is soms gewoon eng.
Het ging al snel steeds veder bergafwaards, we groeide compleet uit elkaar en de spanning liepen hoog op.
Om helemaal niets, kan hij al breken.
Wat al 2 jaar is is dat mijn man erg achressief reageert als de spanningen zijn, maar ook om hele simpele dingen.
Zoals dat Moederdag niet ging zoals hij het had voorgesteld. Toen heeft hij het traphekje van de muur gerukt en door de kamer gesmeten, waar de kinderen bij waren. (We hadden geen ruzie op dat moment)
Mijn verjaardag en ons 1 jaar huwlijks dag liepen ook uit op extreme ruzies.
Alles is ook volkomen logies, maar ook heel moeilijk om mee te leven.
Zelf heb ik add en dat houd in dat je heel druk ben in je hoofd en weinig spanning kan hebben. Meerdere malen ben ik met angstaanvallen ingestort.
Nu heb ik hulp gezocht bij een psycholoog en waaruit is gebleken dat ik al 2 jaar in een ptts zit (post traumatische stress stoornis) ik heb medicijnen gekregen waar ik rustig van wordt, maar ze eigenlijk niet kan slikken omdat ik dan niet voor me kinderen kan zorgen. En dat wil ik absoluut niet.
Me collega gaf mij op dat moment het gevoel dat ik besta en vaak is de kans op herhaling groot, omdat dat het enige was wat mij een goed gevoel gaf op dat moment
Volgens de psycholoog moet ik eerst aan mezelf werken en dan pas aan me relatie. Hoe ego stisch het ook klinkt.
Ik moet mezelf terug vinden, maar voor mijn man is het natuurlijk ook moeilijk om mij die ruimte en vrijheid te geven die ik nodig heb.
Na al veel gesprekken en ups en downs weet ik het gewoon niet meer.
De kant van zijn familie heeft mij volledig aan de kant gezet, op verjaardagen ben ik zogezegd niet meer welkom, het voelt als verstoten.
Ik voel me op moment ietsje beter, ik ben weer gaan sporten en vriendinnen staan voor me klaar als dat nodig is, ook onderneem ik met de kinderen veel meer.
Maar de liefde tussen bij mij en me man is ver te zoeken.
Je leeft meer als broer en zus.
Toch bleef er iets knagen, ik wilde een gesprek beginnen met mijn man, heel voorzichtig.
Want vaak weet ik niet hoe hij reageert, of hij flipt of hij zwijgt voor dagen.
Seksueel gaat het gewoon niet goed omdat hij me niet meer gelijk behandeld.
Hij pusht en ijst mij op, ook dingen die ik niet wil.
Ik ben op mijn 14de verkracht geweest door 2 mannen en wil daarom bepaalde dingen gewoon echt niet!
Maar als ik hem afwijs omdat ik iets niet wil, is hij gelijk beledigd en ik voel me rot omdat ik hem niet kan geven wat hij wil.
Maar het kan toch ook gewoon bij normale seks blijven (hij kickt op anaal)
Daarom is er nu nog maar weinig, ik vind je moet elkaar gelijk behandelen op seks gebied en elkaar gerust stellen als je iets echt niet wil.
Nu wil ik heel erg graag weer gaan werken en het liefst op de werkplek waar ik werkte.
Niet voor mijn ex collega (die daar niet meer werkt) maar de sfeer die daar hing, ik vond het daar heel prettig werken, plus dat ik er zo terug zou mogen komen.
Hij heeft gezegd dat omdat dat nu in me hoofd zit en ik het niet kan loslaten hij wil scheiden.
Praten wil hij veder niet, en ik heb geen idee waar ik heen moet, nee ik kan niet naar me ouders.
En met twee kleine kindjes is het erg moeilijk, als ik ergens kan blijven slapen en de kinderen blijven bij hun vader wordt er al gelijk aan alle kanten gezegd dat ik me kinderen in de steek laat, wat helemaal niet waar is.
Ik hoop gewoon dat hij weer de persoon wordt waar ik op viel…zacht, lief, grappig, spontaan, mijn maatje.
Ergens hoop ik dat dat weer terug komt en dat alles weer goed komt.
Maar alles is voor me gevoel zwart.
Maar soms voel ik me opgesloten in een kooi.
natuurlijk wordt ik vaak op de feiten gedrukt, ik heb nergens recht op want ik ben vreemd gegaan.
Wat moet ik doen?
Scheiden en aan mezelf werken en maar hopen dat ik binnen een paar maanden een huis kan vinden.
Of gewoon weer doorgaan en het goed maken?