Ik ben nu al meer dan 3 jaar samen met mijn vriend. Daarvan wonen we anderhalf jaar samen. Sinds we samenwonen krijg ik constant kritiek en kan ik niets goed doen. Vroeger kampte ik met overgewicht en was ik een emotionele eter. Dit probleem steekt dus sinds anderhalf jaar weer de kop op. Ik ben verzwaard, voel me niet goed in men vel, wat zorgt voor nog meer kritiek. Hij vindt me niet meer aantrekkelijk en zo is de cirkel rond. Mijn zoontje van 6 Keert volledig naar zijn kant en luistert naar niets meer dat uit mijn mond komt, lust niets meer dat ik kook, wil zelfs mijn hand niet meer vast houden op straat. Enkel bij hem, als er ruzie is, kiest hij zijn kant en ben ik de dupe. Dat doet mij heel veel pijn en duwt me nog dieper. Hij betrekt mijn zoon ook bij de ruzies, zegt hoe slecht ik ben en dat ik van plan ben weg te gaan. Dan is mijn zoontje nog boos op me op de koop toe. Als ik wegga, bedreigt hij me mn familie kapot te maken en mijn zoon te blijven opzoeken. Als het zover komt dat ik zou weggaan, zou ik niets meer hebben, een hoop schulden, voor en door hem gemaakt. Mijn meubels zoal hij kort en klein slaan al is het maar om mij er mee te kraken zodat ik ze niet meer heb. En na zo n fikse ruzie probeert hij het dan goed te maken met tranen en mooie woorden. Ik ben al tot enkele malen toe weggegaan, maar 1 keer voor een aantal dagen en telkens trap ik er weer in. Ik weet dat ik geen toekomst heb met hem, maar weet ook hoeveel ik kan verliezen als ik wegga. Hij komt heel verbaal agressief uit de hoek en een enkele keren zelfs fysiek, de politie is er al 1 maal bij gekomen omdat ik werd gewurgd. Maar toch houdt mijn zoon van hem, ondanks alles. Achteraf zegt me zoontje zelfs dat ik moet liever zijn voor mijn vriend. Ik ben de boeman en de slechte, mijn familie is een hoopje vuil, mijn moeder wordt dagelijks verweten voor al wat slecht en lelijk is en ik blijf het maar slikken. Maar ooit is t genoeg. Ik ben zeker ook geen engel en heb ook een temperament, maar ik zie mijn kind graag, maar hij mij minder en minder. En dat is zeker mijn schuld niet, als ik tijd steek in mijn zoon, eist mijn vriend mij op. Dan verwaarloos ik mijn vriend zogezegd, en achteraf hoor ik dat ik geen goede moeder ben, niet zorg voor mijn kind of gewoon niets waard ben. Wat wordt er dan van mij verwacht. Ik heb geen vriendinnen meer, niets. Alles ben ik kwijt, enkel, mijn moeder is er voor mij en ja, ze heeft het niet echt gegrepen op hem. Maar mijn moeder constant verwijten, dat gaat er niet in bij mij. Alsof ik haar ook nog moet laten vallen zodat ik niets meer heb, enkel hem. Ik zet een stap achteruit voor hem, gun hem alles, geef hem alles in de hoop het beter te maken. Maar nooit is het goed, ik ben dik, lui, ondankbaar, niets waard, een slechte moeder, een slechte kok… maar ik heb werk, hij niet. Ik heb een familie, hij niet. Alsof hij jaloers is op alles wat ik heb en het mij wil afnemen. Mijn kind, mijn geld, mijn familie, mijn vrienden, mijn leven. En dan krijg ik te horen dat ik moet veranderen…