Niet ” zij” maar ik die de ware liet gaan.
Een mooi mens met haar hart op de juiste plek.

Ze accepteerde mij vollegdig wie ik ben als mens met mijn minder sterke en sterke kanten. Zo kon ik mij op het gebied van liefde jaren niet volledig uiten. Nam maar voor lief dat ik een handicap had en dat ik geen empathie had. Ooit is het er
geweest maar door omstandigheden verdwe”nen. Door haar kwam ik tot het besef dat wat ik mij had waargenomen niet klopte en wel in mij ha
d alleen kwam het op “mijn” manier eruit. Dat nam ik haar voor lief want ik deed het op mijn manier. Door omstandigheden was ik achterdochtig geworden ook heel erg
naar haar toe zelfs daarvoor had ze begrip en deed water bij de wijn. Dit omdat ze wist dat het niet altijd alleen maar gaat om de output maar om het innerlijke kind dat daar diep van binnen is en wellicht beschadigd is. Ze wist dat het haar taak was
om die te helpen helen. Ook al was het niet voor 100% maar voor 1% dat maakt toch het verschil om inzicht en ervaring te vergaren.
Nu droom ik alleen nog van dat mooi mens want tot mijn grote spijt heb ik haar laten gaan. Nu ben ik gelukkig met mijn Jac omdat het misschien beter bij mijn
“status” en omgeving past. Je kan jaren de schijn ophouden als dat op langere termijn loont voor je hart is de vraag en een reserve minnaar zet geen zoden aan de dijk. Het is geen respect hebben voor je zelf en je medemens. Met mijn ziel onder mijn arm denk ik met enige regelmaat : Hoe komt het dat mensen niet gewoon hun hart durven te volgen?
en Waarom heb ik mijn ware liefde laten gaan?