Vier maanden werk ik er nu. En daar loopt die ontzettend leuke collega rond. Een hele leuke, bruisende jongen is het, met onvoorstelbaar veel humor en een open en eerlijke blik. Thuis kijk ik lang naar de profielfoto van zijn Whatsapp. Maar mijn groeiende verliefdheid is een kansloze onderneming. Tussen ons zit bijna een generatie aan leeftijdsverschil. Hij is dertig, ik ben een vrouw van achtenveertig. Hij is geliefd bij zijn collega’s, ik heb vanwege mijn leeftijd een uitzonderingspositie. Waarom voel ik wat ik voel? Als ik de feiten droog op een rijtje zet, zal het zijn omdat ik me op een dood punt in mijn leven bevindt en ook niet veel heb bereikt. Het werk wat ik nu doe is ook niet inspirerend, maar ik ben blij d t ik werk heb nadat mijn tijdelijke contract bij mijn vorige werkgever afliep in maart. Dat HIJ er rondloopt op de werkvloer verschaft me vreugde. ’s Ochtends heb ik zin om aan de slag te gaan, in plaats van de tegenzin in weer een nieuwe zelfde dag. Is deze verliefdheid een trucje van mijn geest? Een gratis drug? Ik fantaseer dat wanneer mijn contract niet zou worden verlengd en ik weg ben bij deze werkplek dat ik hem dan laat weten wat ik voel. Maar zelfs d e gedachte bezorgt me het schaamrood op de kaken. Stel dat andere toekomstig oud-collega’s hiervan horen. Wat zal ik uitgelachen worden. Ik, ‘oudje’.
Hoe kan ik ooit wat met dit gevoel? Of zouden we vrienden kunnen worden? Is de verliefdheid bedoeld als herkenning als gelijkgestemde? Pffff.