Ik ga mijn hele leven al om met vrouwen, en weinig met mannen. Probleem is dat ik me niet 100% vrouw voel, niet in de zin van transseksueel zijn, maar ik heb gewoon voor een groot deel een mannelijk brein (is ook uit een test gekomen). Ik heb niet alleen maar van die typische vrouweninteresses, ik houd van Science Fiction, wetenschap, ik ben zeer zelfstandig en handig, ik houd niet van lulgesprekken over kinderen, uitgaan en kleren, ik heb humor, maak vaak grapjes waar mensen om moeten lachen (wat ik dus bij andere vrouwen nooit tegenkom). Niet dat ik mezelf nu de hemel in zit te prijzen, ik wil gewoon illustreren dat ik niet de typische vrouw ben zoals ik ze mijn hele leven al om mij heen heb en meemaak. En eerlijk gezegd ben ik het zo beu om alleen maar met vrouwen om te gaan. Mijn hele leven ga ik heel veel met vrouwen om, in mijn familie, in mijn werk, in vriendschappen, en heel weinig met mannen.
Ik heb een paar vriendinnen die natuurlijk allemaal hun goede dingen hebben (anders ging ik niet met ze om), maar ik merk altijd dat als hun man of vriend erbij komt ik het veel leuker vind om met hem om te gaan. Niks seksueels, gewoon vriendschappelijk. En ook in andere situaties merk ik dat ik het contact met mannen veel inspirerender en leuker vind! Mannen hebben een andere kijk op dingen, zijn praktisch, onderhoudend en hebben humor! Bij vrouwen ga ik me zo snel vervelen!
Probleem is alleen: het is zo moeilijk op een vriendschappelijke manier met mannen om te gaan, want, echt, het is mijn ervaring dat als je er als vrouw maar een beetje leuk uitziet, ze toch ‘meer’ willen, wat een ‘gewone’ omgang met hen moeilijk maakt…
Graag reacties/tips, want ik zit hier echt mee.