Sinds kort heb ik een relatie met een man die overduidelijk stapelgek op me is. Eerlijk gezegd zat ik niet echt op een relatie te wachten, jaren geleden ben ik gescheiden en na een paar losse scharrels wist ik: ik wil alleen wonen. Doen waar ik zin in heb, geen verplichtingen meer.
Tot ik hem tegenkwam en ik mistte wel heel erg af en toe een arm om me heen. Ik heb geen familie en weinig vrienden na mijn scheiding de enige vorm van contact was soms een handdruk. Moeilijk, zeker toen ik te horen kreeg dat ik een moeilijk of helemaal niet te genezen ziekte heb. Prognose: als ik geluk heb kan ik nog 20 of 30 jaar mee, als ik pech heb 5 jaar. Ik zocht letterlijk wat warmte.
Maar nu begin ik spijt te krijgen en voel me schuldig omdat hij overduidelijk zo gek op me is terwijl ik me steeds meer erger aan hem.
Hij praat altijd door mijn verhaal heen, vraagt teveel aandacht en doet vaak awkward in mijn ogen.
Vanmiddag hadden we een serieus gesprek over een gevoelig onderwerp en midden in een zin onderbrak hij me, alweer… om opeens een stukje muziek te laten horen. Dat was tegen het zere been en dat heb ik hem ook overduidelijk verteld. Dan zegt hij dat hij me op wil vrolijken. Ik wilde niet meer met hem praten en maakte een eind aan het gesprek nadat ik nog een paar keer zei dat ik het niet kon waarderen, niet begreep en me niet serieus genomen voelde.
Eigenlijk weet ik dat ik normaal gesproken allang zou hebben gezegd laten we maar stoppen dit word niks, ik hou niet echt van je maar ik ben tegelijkertijd bang voor de eenzaamheid die me zo op begon te breken. Hij wil me voorstellen aan iedereen die hij kent en dan denk ik die eenzame avonden waarop ik alcohol dronk, niet veel maar ik mag helemaal geen alcohol, me zo alleen voelde zijn dan wel voorbij. Dan hoor ik ook bij mensen wie weet krijg ik zo weer wat meer contact met anderen. Tegelijkertijd wil ik alleen zijn diep in mijn hart. Seks hoeft van mij niet door de medicijnen is mijn libido verdwenen dat heb ik wel verteld maar hij pikt het niet op, ik vrij alleen met hem om letterlijk armen om me heen te hebben. Me geliefd te voelen. God wat een triest gedoe en dat terwijl ik me jaren geleden had voorgenomen nooit meer te faken dat ik seks fijn vind terwijl het me gestolen kan worden verder.
Dit is mijn geheim ik moest het alleen kwijt. Het is midden in de nacht en ik ben nog klaarwakker. Zit een verboden glas wijn te drinken of eigenlijk de tweede. Ik voel me zo verdrietig want ik weet dat dit niet lang meer door kan gaan maar de knoop doorhakken en eerlijk zeggen dat ik liever weer alleen ben lukt gewoon niet.
Vaak denk ik als er onschuldige mensen sterven die enorm worden gemist was ik het maar. Behalve hem zal niemand me missen. Geen zelfmoordneigingen dat niet maar ik heb een moeilijk leven gehad en ben er een beetje klaar mee zo langzamerhand. Mijn leven lang denk ik al als dat en dat achter de rug is zal het toch wel een keer een poosje leuk worden en leer ik vast alsnog lieve mensen kennen maar nu voel ik me chagrijnig, boos en verdrietig tegelijk terwijl ik elke dag zou moeten koesteren en blij zijn dat er iemand is die echt veel om me geeft en dat laat blijken… Bedankt voor het lezen een oplossing is er niet echt denk ik.