Afgelopen winter ben ik een leuke man tegen gekomen. Eindelijk weer na lange tijd. Ik ken hem van gezicht. Hij woont namelijk in mijn buurt. Heel af en toe kwamen we elkaar tegen,maar er gebeurde verder niks. Tot afgelopen winter.
Hij sprak me aan en zodoende kwam van het een het ander.
Een leuke tijd brak aan. Zowel voor mij als voor hem. We zijn allebei rond de 40.
Ik probeerde mijn verliefdheid te onderdrukken,omdat ik bang was voor weer een gebroken hart. Hij was ook bang voor een gebroken hart,gaf hij ook eerlijk toe. Ik was niet de enige die bang was.Dus we deden allebei rustig aan. Ik probeerde niet de zeurende vriendin of chick te zijn. Ook ik heb geleerd van mijn vorige relaties. En deze man wilde ik niet wegjagen. Ik wilde dat dit een blijvertje zou worden. We hadden zelfs plannen om samen oud te worden. Zo goed voelde het.
Gelukkig was hij ook helemaal gek van mij. Qua passies,muziek,werk en cultuur leken we wel voor elkaar gemaakt. Hij heeft zelfs zijn vrienden over me verteld en wilde me meenemen naar zijn familie.
In het begin ging het geweldig en wilde ik niet te hard van stapel lopen,maar op een gegeven moment werd het toch ook wel serieus. En dan wil je ook meer. Niet samenwonen ofzo. Maar gewoon een stel zijn.
Ik merkte dat hij niet altijd reageerde op appjes/smsjes etc. Nu moet ik ook eerlijk zeggen dat hij het megadruk heeft of had. Hij heeft zijn eigen bedrijf en maakt hele lange dagen. Alle begrip natuurlijk. Maar soms reageerde hij 2 dagen niet op een appje of sms. En ook ik heb het druk,maar toch dacht ik aan hem en liet ik iets van me horen. Op een gegeven moment begon ik me er aan te ergeren. En besprak ik dit met hem wat natuurlijk uitliep op ruzies. Hij begreep me totaal niet. Hij heeft me ook uitgelegd dat hij me niet ziet als een scharrel. Maar dat hij soms kapot is. Begreep ik ook wel,maar dat gevoel gaat knagen. En aangezien we zo kort met elkaar gingen,vond ik het ook moeilijk. Waar kun je elkaar dan wel of niet op aanspreken? We zagen elkaar 2 of 3 keer in de week. Dit vond ik ook prima aangezien ik ook een heel druk leven heb.
Toch vond ik het niet fijn dat hij vaak niet reageerde op appjes en smsjes. Als ik hem hierop aansprak wilde hij vaak het laatste woord ook hebben. Beetje een bazig typje dus. Uiteindelijk zijn we na 3 leuke maanden uit elkaar gegaan. Met ruzie uiteraard. In het begin van de breuk appte ik hem af en toe. Nooit kreeg ik antwoord terug. Ik was zo boos op hem.
Na onze breuk heb ik hem nog weleens gezien en keek hij me best boos aan. Hij nam het me kwalijk dat ik dit alles veroorzaakt heb.
Nu als ik hem zie,lijkt hij zijn boosheid vergeten en kijkt hij me liefdevol aan. Ik heb hem daarna nog uitgenodigd bij mij maar daar is hij niet op in gegaan. Toch als we elkaar zien,blijft hij me verliefd aankijken. Niet omdat ik het hoop,maar omdat ik zijn blik ken.
Het is nu al een aantal maanden geleden en ik kan hem nog steeds niet loslaten. Ik voel nog steeds veel voor hem. Ook heb ik hem op de app nog en kijk regelmatig naar zijn foto of status. Hij heeft mij ook niet geblokkeerd via de app.
Ik kan hem niet vergeten. Ik vind het zo moeilijk. Misschien kan hij mij ook niet vergeten. Want waarom altijd die verliefde blikken en waarom blokkeert hij me niet op de app?
Denken jullie dat er nog iets inzit? Of is het einde verhaal?

Gr Anna