Hallo, mijn naam is Brit

Twee jaar geleden ben ik na 27 jaar samen te zijn geweest met mijn grote jeugdliefde helaas op 41 jaar weduwe geworden. We hadden het super fijn samen, nog altijd even verliefd en vormen samen met onze kinderen (toen 21 en 18) het perfecte gezinnetje. Nu ongeveer 8 maanden geleden heb ik een geweldig lieve man leren kennen. Niet geheel zonder rugzakje maar wel n die ook alle begrip voor mijn best ingewikkelde en zo blijkt nog niet verwerkte situatie heeft. We praten gelukkig heel veel over ons verleden maar soms merk ik dat ik totaal niet met zijn verleden om kan gaan. Hij is twee keer getrouwd geweest en met n ex heeft hij nog contact puur en alleen om de kinderen. Zodra hij over de kinderen heeft of met zijn ex belt voel ik me weer ongemakkelijk, weet me geen houding te geven en vallen er direct weer stille momenten van mijn kant. Lijkt soms wel of ik jaloers op zijn ex en kinderen ben, vindt het dan ook een verschrikkelijke gedachte het niet kunnen of willen delen want zo ben ik juist helemaal niet. We hebber er veel over gepraat en hij heeft er alles aan gedaan om mij een goed gevoel te geven. Hij zegt telkens weer nog nooit zo gelukkig te zijn geweest maar hoe ik het ook probeer ik krijg dat gevoel niet uit mijn systeem en vindt het nog steeds niet prettig als zijn kinderen in het weekend bij ons komen. Ben van nature zo nuchter kalf, een zeer hartelijk mens zullen anderen over mij zeggen. Ik weet donders goed dat ik het domweg gewoon moet accepteren anders raak ik hem kwijt. Wil graag weer gelukkig worden maar vraag me soms wel af of ik dat ooit echt weer zou worden.

Heeft iemand goede tips voor me?
Alvast heel veel dank xxx