Niemand zoekt dit achter mij, omdat ik altijd heel lief/beleefd en positief overkom. Maar inwendig erger ik me altijd de rafeltjes aan andere mensen. Ik vind ze dom, lelijk, hebberig, oppervlakkig, noem maar op, ik vind altijd wel iets negatiefs in mensen.
Het rare is, dat als ik met mensen pr t al die negativiteit vaak helemaal wegvalt, dat mijn vooroordelen als sneeuw voor de zon verdwijnen.
Het is ook iets dat in mijzelf zit, iets dat ik als kind al had. Het lijkt wel of ik zo MOET denken van mezelf. Vaak vind ik het zelfs lekker!
In het gezin waar ik opgroeide had iedereen ook altijd commentaar op anderen, dus ik ben daar natuurlijk wel mee besmet. Maar die wetenschap, samen met steeds weer positieve ervaringen, helpen toch niet me toch iedere keer w r te ergeren.