Iedereen heeft zo z’n voor- en afkeuren, maar ik vind een standaard trouwdag en een misselijk makend clich . Ik snap dat als mensen een heel goede relatie hebben, en blijkt dat ze moeilijkheden hebben kunnen doorstaan, ze wettelijk dingen vast laten leggen. Ik snap dat koppels houden van een eigen feestje als iedereen in hun omgeving dat ook doet..

Maar al dat dure kuddediergedrag; die witte jurken elke keer, die trouwfoto’s waarvan je meteen al weet hoe mensen moeten poseren, zo’n gastenboek (alsof je niet gewoon normaal met je familie en vrienden kan praten)..
Het voelt voor mij echt alsof zo’n trouwdag moet bewijzen dat alles “perfect” is.

En dat is precies waarom ik niet zo wil trouwen.

Ik hou van mijn vriend, echt waar, maar dat betekent ook dat ik water bij de wijn doe in mijn leven. Dat ik het een plekje geef dat hij soms onterecht boos op me was. Dat ik sommige vriendschappen van hem accepteer, ondanks dat ik sommige mensen echt niet mag (en zij mij niet, dus dan hoef ik echt niet de allerbeste wensen van hun).

Als ik zo’n plechtigheid hoor, worden de bruid en bruidegom ook altijd helemaal opgehemeld, alsof ze nooit eens onredelijk zijn geweest, of lui. Alsof ze nooit ruzie hebben gehad of ooit gezonde twijfels hadden over hun relatie.

Ik vind het zo’n poppenkast.. Maar goed, hun keuzes, dus als zij het zo willen prop ik me wel in nette kleren en lach ik wel beleefd.

Het erge is dat mijn vriend een super traditionele trouwdag wil hebben, en hij mij ook ooit ten huwelijk wil vragen.
Ik ben bereid om als het zo veel voor hem betekent het toneelstuk ff mee te spelen (kijk, zo veel hou ik dus van hem, maar hij weet ook in grote lijnen hoe ik er tegenaan kijk). Ik confronteer hem niet al te vaak; ik wil toch pas trouwen over op z’n vroegst over 3 jaar. Ik wil ook eerst kinderen.

Maar het wordt zo pijnlijk als hij denkt door een of andere bos rozen, een reis naar Parijs en eten in een duur restaurant me te kunnen omhalen.