De relatie met mijn moeder is altijd heel moeizaam geweest.
Pas de laatste 8 jaar besef ik dat ik een vader heb, omdat ze mijn hele leven (nu 37 jaar) heeft laten merken dat mannen slecht zijn, je hebt er niets aan en bovenal dat ik maar zonder man moet leven.
Altijd zelfstandig gewoond, 3 jaar samen met een man die zo jaloers was dat ik er niet mee kon leven.
Sinds 2 jaar weer een lieve vriend, en mijn ouders mogen hem graag.
Vorige week voorzichtig verteld dat we willen samenwonen en op zoek gaan naar een huis om een leuke toekomst op te bouwen.
Zegt mijn moeder doodleuk: heb het vorig jaar al gezegd, belachelijk om nu pas samen te gaan wonen.
Dubbele woonlasten waar je nu mee zit, dan ben je daar vanaf.
Kan hier zo kwaad om worden, ik ga samenwonen uit liefde en niet om financieele redenen, niet omdat het zo lekker veel geld scheelt.
Vorig jaar kwam mijn moeder dat ze wilde scheiden
Huis geregeld, 18.000 euro ge nvesteerd in haar nieuwe huis en tuin
Scheiding ging niet door, ze wilde alleen verhuizen bleek achteraf
Afgelopen 3 weken is mijn moeder zo ontevreden, chagrijnig en moeilijk.
Kan niets goed doen in haar ogen.
Ben van mijn eigen gedrag geschrokken… Planten kopen, boodschappen brengen, iedere week 150 euro achterlaten zodat ze iets leuks kan doen.
Schoenen gekocht waarvan ik dacht dat ze ze wel leuk zou vinden.
Waren 83 euro, ze past ze aan begint te zeuren en gooit ze zo in de prullenbak waar ik bij sta.
2 dagen later weer een voorval, en dat was de druppel voor mij
Heb haar voor gestoord wijf uitgemaakt en ben de deur uitgelopen
Behoefte om ooit nog eens terug te gaan zit er niet meer in
Ze is al 1 dochter kwijt, en denk dat ze mij ook kan afschrijven.
Ben zo klaar met haar gedrag, slaap al 2 nachten niet door haar gedrag en verwijten
mijn hele jeugd gezeur dat ik nooit kinderen mocht krijgen
En nog dagelijks dat ze dat durft te zeggen
Ben zo kwaad op haar, dat ik nu weer wil ademhalen en wil leven op mijn manier
Ontevreden en ongelukkige mensen daar wil ik geen energie meer in steken