Via de kerk kwam ik en mijn vrouw in contact met deze mensen. Een stel, net zo oud als wij, met drie kinderen.
We zijn best wel eenzaam, zowel ik als mijn vrouw een belast verleden.
De vrouw van het stel gaf een soort priv -cursus. Eerst hield ik de boot af, mijn vrouw ging alleen met een paar andere vrouwen. Die vielen af dus op een of andere manier kon ik aanschuiven.

Ik heb moeite met mensen vertrouwen en een stem zei me het niet te doen. Deze zaken zijn in ’t verleden nooit goed gegaan. Maar gaanderweg begon ik ze te vertrouwen. Ik dacht, eindelijk een vriend, eindelijk broeders met wie we konden optrekken.

Er was een issue, erg na aan ’t hart dat ik wilde bespreken. Met de vrouw (uiteraard met de man erbij maar toch, een man alleen begrijpt het niet). Op betreffende avond vertrok de vrouw naar een vriendin. Ze had afgesproken en ’t was ‘mannen onder elkaar’. Oops. Maar op dat moment was ik uit ’t veld geslagen.

Op de avond hield ik een praatje met die man maar ik sneed het issue niet aan. Waar ik een licht van een ander op geworpen wilde hebben kon ik niet kwijt, puur omdat een vriendin belangrijker was.

Na de avond kwam ze weer terug. Ik ging weg met een forse kater. ‘This is it, it’s over. We zijn absoluut niet belangrijk en een ‘klus’. Het is mis einde verhaal.

Als aardigheidje kregen we een paar dobbelstenen in de bus ‘van Piet’. Volgens de man kan je door spelletjes dobbelen met elkaar te doen je huwelijk versterken. Maar mijn huwelijk is als een huis. We willen graag vrienden, een ander stel met wie we wat kunnen delen.

Slotstuk is een opmerking van mijn vrouw op Facebook bij een grapje van iemand waar de vrouw van het stel op reageerde. Dat viel verkeerd en dat was een doodzonde en niet meer bespreekbaar. Einde verhaal van hun kant.

Het was niet meer te repareren. Ze willen niet meer met ons te maken hebben. En zij hebben vrienden zat, wij geen, dus ongemerkt hebben we ons in een te afhankelijke positie gemanouvreerd. In mijn ervaring gaat dat altijd mis.
Het was niet de eerste keer dat we vriendschap misliepen. Ik heb alleen mijn zus en dat zal wel zo blijven.

Het speelt van afgelopen Sint Nicolaas. En het doet nog steeds erg pijn. Ik had er een paard om verwed dat het vrienden zouden worden. En t ch gaat het weer mis. Wat zit er toch achter. Te druk en ons maar wegdoen. Of gewoon ‘van die vervelende mensen af’.

Voor mij is dat niet erg. Mensen mogen spugen in mijn gezicht, vaak genoeg meegemaakt. Maar het erge is dat je toch een soort traject van vertrouwen & verwachting krijgt en dat ineens misgaat.

In de kerk waar we kwamen had ik ook wel het gevoel. Iedereen is vrienden en komt bij elkaar en kent elkaar. En wij horen er niet bij, vriendelijke glimlach en dag.

Kerk zijn doe je samen.
Maar toch de neiging om Hem gewoon alleen te aanbidden of alleen met het gezin is groot.

De ontmoeting met andere mensen, broeders, is een pijnlijk gebeuren.
Het is niet anders.
Ik merk dat het na die paar maanden niet zo gesleten is. Ik hoop dat door het hier te publiceren ik een soort redemptie krijg, verlichting. Want ik hoef/verwacht die mensen nooit meer te zien. Ik wil alleen dat die pijn weggaat.