Mijn vrouw zei destijds dat ze wel eens last had van ochtendhumeur. De eerste 5 jaar waren echter geweldig! Verliefd, verloofd en getrouwd, en zwanger van de eerste hebben we van alles genoten en vooral van elkaar. Maar vanaf dat de eerste geboren was ging het al bergafwaarts. Postnatale depressie dacht men en toen bleek dat de oudste autistisch was, leek het nog wel bij elkaar te passen. Verhuisd en de 2e was gezegend met pdd-nos. Maar in tegenstelling tot de oudste wel lief en zachtaardig. Met mijn vrouw ging het , met ups en downs eigenlijk steeds minder, het leven was idd zwaar, veel regelgeving ivm structuur geven nam ook veel spontaniteit weg. Beide kids met hetzelfde busje opgehaald zien worden geeft ook niet het gevoel dat je geslaagd bent als ouders. Maar goed, ondertussen begon mijn vrouw in de zoveelste depressie te raken, die dan weer gelinkt werden aan haar lastige, verwaarloosde jeugd met allerlei vervelende gebeurtenissen. emdr en andere therapieen werden erop losgelaten. Het idee was dat d t de oorzaak moest zijn van haar negativiteit. Na 5 jaar van bezoeken aan diverse psychologen nu dan dus over een andere boeg met de nodige medicijnen. Ondertussen had men het over ptss maar dat bleek dus achteraf ook niet te kloppen. Want ze liep eigenlijk ook steeds meer in de soep. Men moest meer denken aan een persoonlijkheidsstoornis of een levenslange depressie wat inhield dat we verder na de volgende hulpinstantie gingen.
Van mijn kant uit was ik 6 jaar geleden al in een burnout terecht gekomen, blijkbaar waren de kids, mijn vrouw een verbouwing van 2 jaar en werken in ploegendienst iets teveel hooi op de vork. Een energiebalans bracht wel een oude vriend van mij naar boven, want als ik ergens energie van krijg dan is het wel seks. Gewoon sporten zoals ‘normale’ mensen zou natuurlijk sociaal meer acceptabel zijn maar het is zoals het is. en dat werkte voor mij. In de goeie jaren deden we alles samen en ik vond het wel een minpunt dat ik apart van mijn vrouw bezig was, juist omdat wij in alles een team waren dus ook op dat vlak. En voor haar wekte het ook, door haar depressie had ze een stuk minder interesse in seks en ik heb mij wel dus een paar jaar ingehouden, maar dat heeft dus alleen maar problemen opgeleverd. Nu gaat dat iig een stuk beter, alhoewel het totaalplaatje behoorlijk vreemd uitziet voor iemand anders. en dan heb ik een tijdje een vriendin, dan haken ze uiteraard na een tijdje af omdat zij ook verder willen in het leven of omdat ze er niet goed tegen kunnen dat mijn vrouw de ene dag heel aardig en zichzelf is en haar de volgende dag (in het bijzijn van anderen) gewoon slet noemt. Waar de de week erna weer spijt van heeft. Voor mij heeft dit alles ondertussen ook geen zin meer, ik zie dit mezelf nu ook alweer niet de rest van mijn leven doen zo. We hopen op de juiste diagnose en de juiste medicatie voor mijn vrouw (en de oudste, want die vertoond opvallend veel overeenkomsten met mijn vrouw, maar dit is iets van de lange adem.
en mij lucht is nu wel zo langzaamaan op aan het raken. We hebben nog wat kunstgrepen kunnen verzinnen, maar we hikken tegen een echtscheiding aan. Ondertussen ben ik nog steeds niet vertrokken uiteraard want ik hou meer van mijn vrouw dan van mijn eigen leven. ze is ziek en kan er ook niets aan doen; bovendien hebben we samen voor de kids gekozen en ons leven eraan aangepast. Ik weet dat mijn vrouw de kids niet alleen aan kan en een voorval van de week heeft mij dat pijnlijk duidelijk gemaakt. Maar ondertussen staat het water mij ook aan de lippen en heb ik vorige week ook eens hulp gezocht. Ik kan het mij natuurlijk niet veroorloven om nu zelf overspannen te raken of een burnout te krijgen, maar dat de voorteken slecht zijn heeft mijn vrouw zelf ook door. Ondanks dat ze zich zelf niet goed voelt doet ze opeens heel erg haar best terwijl ik ondertussen uitgevochten ben. Ik kan zo niet verder, maar ik wil wel. of ook weer niet. Ik ben ondertussen al 15 jaar getrouwd en ik krijg mezelf niet over de drempel heen. Blijkbaar moet ik eerst toch doordraaien zodat ik mezelf bewezen heb dat ik ook echt alles eraan gedaan heb? Ik weet, niemand kan dit voor mij beslissen, maar zelf raak ik het overzicht wel kwijt, samen met mijn eeuwige optimisme. Eigenlijk ben ik mezelf aan het verliezen.