ik ben een 37 jarige man, getrouwd met mijn 1e liefde en heb 2 kinderen Ik heb dus alles, ben gelukkig, kom niets tekort, veel reizen, een gelukkig gezin…
En daar stond ze dan plots een paar jaar gelden: een nieuwe collega, 12 jaar jonger en verloofd. Vanaf de 1e kennismaking was ik verkocht. Geleidelijk aan groeiden we naar elkaar toe en de spanning tussen ons was zo voelbaar en bijna ondraaglijk. Uiteindelijk, na 2 jaar, bekenden we beide onze liefde voor elkaar. we voelden ons zo gelukkig maar ook schuldig tov onze partners. Fysiek hebben we niets gedaan ook al was het verlangen zo groot. Na een paar weken hebben we het thuis opgebiecht en hebben we voor onze partners gekozen. Periodes van veel verdriet en pijn braken aan. Ik wist niet dat een gebroken hart zoveel pijn kon doen. Sinsdien hebben we getracht om als vrienden verder te werken. Nu zijn we een paar jaar verder en overweeg ik al het vriendschappelijk contact en gesprekjes over hoe het weekend geweest is of wat we in het weekend gaan doen te stoppen. Maar dit is zo moeilijk om elkaar te negeren en zuiver over enkel zakelijke dingen met elkaar te spreken. Ik denk nog regelmatig aan haar in het weekend en ben dit beu aan het worden dat ze niet volledig uit mijn hoofd verdwenen is. Het ware beter geweest dat we ander werk hadden zodat we elkaar nooit meer zagen maar dit is niet aan de orde. Dus vrienden trachten te blijven of gewoon elkaar als collega’s behandelen (terwijl dit ook niet goed voelt)?????????