hallo

Ik ben 29 jaar, heb 1 dochter(12j) en een vaste relatie. We zijn al 13 jaar samen. Heb sedert een maand of zes een relatie met een oudere man(40j). Hijzelf getrouwd en kinderen.
Ik heb thuis een gemis dat hij wel kan aanvullen, we hebben veel contact en er is geen dag die voorbijgaat zonder elkaar te horen. Het is verschrikkelijk als het weekend eraan komt en we elkaar dan niet horen. We hebben nu al een paar keer afgesproken en zijn al een paar keer tussen de lakens beland.

We hebben elkaar gisteren terug gezien en zijn dan beginnen praten over thuis, over onze gevoelens,..

We weten allebei dat het verkeerd is wat we doen, zeggen we ook tegen elkaar, we hebben niet echt schuldgevoelens tegenover onze partner, maar we denken er wel aan. Stel dat het uitkomt? Wat dan? We zien allebei onze partner graag, maar we kunnen ook niet zonder elkaar. Wat eerst begon als plagerij is veranderd in grote verliefdheid.

Langs de ene kant hoop ik dan van: kan dit wel blijven duren, kunnen we ermee blijven doorgaan, en aan de andere kant gaat mijn hart verscheurd zijn van verdriet als we er een punt achter zouden zetten. Het liefst van al zou ik willen dat we gewoon kunnen blijven doordoen. Al hetgeen ik zo mis thuis vind ik bij hem. Ik word bemind, voel me speciaal bij hem, en ik voel me supergoed als ik bij hem ben.

Ik wil deze verliefdheid niet zomaar aan me voorbij laten schieten, we leven maar n keer he. Of ben ik nu echt ego stisch?