Ik ben al sinds mijn 12e hopeloos verliefd op iemand die 12 jaar ouder is. Ik ben nu 35, en ben nog steeds hopeloos verliefd op hem. Ik ben ondertussen getrouwd met iemand anders waar ik ook veel van hou. En hij heeft een soort knipperlicht relatie.
Het heeft denk ik gewoon nooit zo mogen zijn… Toen ik mijn man leerde kennen had hij een vaste relatie met een kind.
Wij deden wel heel veel dingen samen. Omdat we beide dezelfde hobby hebben gingen wij heel veel met elkaar om.
Toen ging zijn relatie opeens mis… Hij ging met zijn vriendin uit elkaar en had mij altijd nodig… Ik heb hem met alles geholpen… Maar ondertussen ging ik trouwen… Ik heb nooit eerder het idee gehad dat het wederzijds was, dat ik altijd degene was wat verliefd op hem was en hij mij meer als zijn kleine zusje zag. Twee dagen voor de bruiloft zegt hij opeens, waarom moet je trouwen? Gewoon omdat ik het wil, hij houdt van mij en ik van hem. Op de bruiloft zelf was het opeens ook heel raar… Het leek net of hij er niet tegen kon….. En zijn groet in het boek… Succes ermee! Hij begon me steeds meer te claimen daarna waardoor ik bewust afstand genomen heb. Na een aantal maanden bijna geen contact kwam ik hem tegen, de omhelzing die ik toen kreeg had ik nog nooit gehad! Hij had mij eerder nooit echt aangeraakt! Wel altijd oogcontact maar nooit een aanraking. Hij liet mij bijna niet meer los.
Hij kreeg een nieuwe vriendin, en ik was blij voor hem. Alleen zij was jaloers op de vriendschap die wij hadden. Ze heeft ook geprobeerd om onze vriendschap kapot te maken maar dat is haar niet gelukt. Ondanks dat wij nu heel weinig contact hebben, blijf ik berichtjes krijgen. En als we elkaar tegen komen is het net als altijd… Uren kletsen… En ik betrap me er nog steeds op dat ik verliefd op hem ben… Gaat dit dan echt nooit over? En ik vraag me soms af of hij toch meer gevoelens voor mij heeft gehad dan dat hij heeft willen toegeven..
En ik vraag me af… Kun je zo lang verliefd op iemand zijn? Of is dat gek?