Wij zijn inmiddels al 2 jaren verder en ik herinner mij nog heel goed zijn eerste blik toen hij plotseling in de deuropening stond. Sindsdien kon ik heel stiekem mijn ogen niet meer van hem afhouden. Hij had iets speciaals iets appart dat mijn hart stal Door de jaren werd het gevoel steeds intenser en tot dit moment is dat een feit. Het geeft niet dat hij achterdochtig is, het geeft niet dat hij van die praatjes heeft
waarmee hij een subtiele hind kan geven waar ik dankbaar voor ben. Ook al ben ik communicatief misschien niet sterk oog voor details heb ik wel ook al twijfel ik aan
me zelf. Ik denk dat ik hem heeel goed ken met al zijn persoonlijkheden.Geef dingen een plekje en ga niet denken van ach had ik maar het is nu zoals het is. Hij heedt bevestigd dat zijn hart bij haar ligt. De wederzijdse tranen zijn gedroogd, het verlangen naar elkaar krijgt
wel een plek. Zoals ik hem heb geaccepteerd zo heeft hij mij geaccepteerd.Het is een groot gemis. Liever zo dan giftige koffie:-) Geen ondeugende streken meer, geen
vurige fantasie meer.