Er zijn geen worden om te beschrijven hoeveel ik je mis. Hoe graag ik je nu bij me wil hebben, weg wil kruipen in je armen en me helemaal laten gaan in je kus. Niks meer voelen van de constante pijn en het schuldgevoel, nergens meer aan denken. Gewoon dat goddelijke gevoel dat er niemand anders op de wereld is dan jij en ik en dat er buiten die omhelzing niks bestaat. Elke keer als ik besluit je te vergeten en te doen wat het juiste is, me te concentreren op wat ik wel heb en mijn uiterste best te doen om die situatie te verbeteren zodat de mensen om me heen w l gelukkig zijn, gebeurd er weer wat of wordt er weer een opmerking gemaakt die alle moeite teniet doen. Ik voel me zo miserabel. Niet gelukkig want ik zal nooit echt met jou zijn en niet gelukkig omdat elke poging om het lot dat ik moet dragen beter te maken keer op keer met voeten wordt betreden door de persoon waar ik mn best voor doe. Het lijkt allemaal zo nutteloos dit leven. Het heeft geen zin. Ik loop in rondjes. Moet ik hier soms lering uit trekken. Mijn hele leven heb ik vast gezeten aan iets. Word ik belemmerd om echt gelukkig te zijn. Als kind was dat de striktheid van mn ouders, later mijn eigen waarden en normen en een immens verantwoordelijkheidsgevoel voor alles en iedereen, nu is t een huwelijk plus natuurlijk een onmogelijke liefde die tot een doodzonde leidt. De enige keren dat ik echt, echt volledig gelukkig was waren de momenten met jou. En zelfs nu ik dit schrijf schaam ik me ervoor omdat ik weet dat ik eigenlijk zou moeten zeggen dat dat het moment was dat mijn enige kind gezond geboren was. Ben ik echt zo ego stisch?