Beste allemaal,

Vorige jaar heb ik een geweldige relatie gehad met een super lieve vrouw. Helaas is zij getrouwd waar veel meningen van zullen komen.
Voor je die uitspreekt moet je weten dat ik alles maanden lang heb afgehouden. Haar terug gestuurd heb naar haar man. Keer op keer weer. Relatie therapie heb voorgesteld etc.
Uiteindelijk groeiden onze beide verlangens naar elkaar toch. En hebben we een van onze affaire een relatie gemaakt waar we openlijk vooruit gekomen zijn.
Je moet weten dat ik vrouw en lesbisch ben. Zij kennelijk nog erg op zoek naar zichzelf.
Ze heeft voor haar huwelijk gekozen, ondanks dat, zo zegt zij, zij daar haar geluk niet vind.
We zijn nu ruim twee maanden verder. Uit respect voor haar keuze (en haar man) doe ik mijn uiterste best op afstand te blijven. En ik kan je vertellen dat dit heeel erg moeilijk is. In onze tijd samen hebben we zo ontzettend veel moois gedeeld en zoveel gevoelens gekend. Dat is niet uit te leggen.
Allebei hebben we het er heel erg moeilijk mee elkaar los te laten. Langer dan een week geen contact kunnen we tot op heden niet.
Ik voel me schuldig naar hem, omdat hij slechts deels van de waarheid kent.
Ik hou zielsveel van haar en weet niet hoe ik haar los moet laten (ook omdat ik dat niet wil)
En contact hebben is soms zo moeilijk. In aanvang heeft twee maanden geleden voor hem gekozen en onze relatie be indigd. Ze kon het niet meer een ‘dubbel’ leven.
Onlangs heeft ze me laten weten dat ze van mij houd maar ook van hem en wil niet scheiden maar een relatie met mij erbij. Ze wil niet kiezen omdat iedere keuze haar deels ongelukkig maakt en vind dat wij maar moeten uitmaken of wij daarmee kunne leven. Beide kunnen we dat niet.
Ik vind t hartverscheurend te horen hoe ongelukkig ze is, maar wel in dat ongeluk blijft zitten. Hoe graag ze terug zou willen naar een jaar geleden en de gevoelens die we toen samen ervaren, maar wel in haar huwelijk blijft.
Ik mis haar enorm…de rust die we samen voelden en hoe veilig en vertrouwd het voelde als we samen waren wat we dan ook deden. De lach op haar gezicht en de stralende ogen die puur geluk toonde.
We zien elkaar nu niet meer, dat kan ook iet want dan gaat t weer mis, maar hebben soms contact vinden app of telefoon.
Het doet pijn nu te doen of we elkaar iet meer kennen of wel contactverbod hebben. Oppervlakkig blijven lukt niet echt en verlangen is groot.
Ze laat me weten dat ze mij ook mist en onze tijden samen…maar ja.
Wat moet of kan ik ermee…
T is zo bizar. In wil zo graag samen onze idealen nastreven, maar ten koste van wat?
Iemand die dit herkent? Of me kan adviseren?