Mijn vriendin en ik hebben een huis (op afbetaling) en 2 gelukkige lieve kindjes.

Sinds de zwangershap van onze jongste, hebben wij amper nog seks. Meestal wordt ik afgewezen en voel me zo belachelijk. We hebben hier al enkele keren over gepraat, waarbij ze zegt dat ze zal proberen hier op te letten, maar niets veranderd. Dit is al bijna 4 jaar aan de gang. Het is om zot van te worden. Ik ben nog zo jong en zo vol leven, mijn passioneel deel voelt erg onderdrukt dat ik er ongelukkig van wordt.

Onlangs heb ik door omstandigheid een enorm leuke dame beter leren kennen op’t werk en ben er zo verliefd op geworden dat ik bij momenten niet goed meer kan nadenken. Zo’n knappe meid, leuke lach, slim karakter,…
We hebben nog niet de kans gehad om eens even alleen te zijn of alleen te praten en ben nog niet zeker of de liefde wederzijds is. Ze lacht wel met mijn grapjes en kijkt me dan aan met die prachtige donkere ogen. Heb al een paar kleine pogingen gedaan om haar eens apart te nemen, zonder dat dit al te veel zou opvallen. Ik wil niet dat omstaanders al meteen de blok erop zetten met onnozele grappen nog voor we een kans hebben gehad om elkaar te leren kennen. Ik wil ze ook niet afschrikken door nu serieus over te komen.
Los hiervan, denk ik met bovenstaand dat er toch iets serieus mankeert in mijn relatie. Ik voel me zo opgesloten, ik wil mijn kinderen niet ongelukkig maken doordat mama en papa uiteen gaan.
Ik wil hun mama ook niet ongelukkig maken, want hoewel we amper seks hebben, denk ik wel dat ze nog sterke gevoelens voor me heeft. Ze neemt het altijd voor me op tegen iedereen, ik kan niets verkeerd doen in haar ogen.
Toch, er mankeert passie in mijn leven en hoe langer hoe meer maakt het me ongelukkig, hoe hard ik er ook tegen vecht

Hoe moet ik dit in hemelsnaam aanpakken?