Elke keer als ik aan je denk,
voel ik alweer de kriebels in mijn onderbuik.
Elke keer als ik je zie,
gaat mijn hart tekeer.
Als ik je stem hoor,
word ik gek want ik klapdicht en verlang naar meer.
Als ik naar je kijk wanneer je voorbij loopt,
verdwaal ik in je ogen maar ben ik toch ontzettend blij.
Blij omdat het er op lijkt dat je wist ik naar je verlangde,
om jou te zien of horen.
Jou aan te kijken als ik dat durf in je mooie blauwe ogen.

Niks is meer gelogen.
Dit is realiteit.
Ik wil gewoon met jou zijn maar helaas mag dat niet
dus kan ik alleen kijken maar niet aankomen.

Een ode aan iemand op wie ik gek ben maar helaas is deze liefde onmogelijk.