Ik was getrouwd. Met een mooie, lieve vrouw. We ontdekten ongeveer 3 jaar in onze relatie dat ze niet zwanger kon worden. Lastig als je 24 bent, maar ik koos voor haar en we bouwden samen een relatie op. Een huwelijk volgde. Vol geluk, begrip en vertrouwen, zo ik dacht. Misschien geen kinderen, maar dan misschien wel geluk en een mooie carriere. Maar schijnbaar was dat voor haar niet genoeg. Op de dag dat we elkaar 12.5 jaar kenden, 7.5 jaar in het huwelijk, vertelde ze me dat ze niet verder wou met mij. Want “ze wist het niet meer”. Natuurlijk vocht ik voor de vrouw van mijn dromen. Niets was gek genoeg. Dat we slechts eens per 3 maanden sex hadden, had ik haar al lang vergeven. Immers wat is sex als je van elkaar houdt? Maar niets wat ik deed, maakte impact. Geen gedichten, liefde, begrip, ruimte laten… niets werkte. Ze dreef steeds verder weg. Inmiddels vermoedde ik al dat ze vreemd ging. Maar “Nee” loog ze door haar tanden heen dat was zeker niet het geval.

Toen kwam het hoge woord na enige maanden. “Ik wil een scheiding”. Mijn wereld stortte in. Ik begreep er niets van. Ik hield van haar, had haar altijd met liefde en respect behandeld, we hadden zelden ruzie… Wat wou ze nog meer? Maar na enige slimme opmerkingen, kwam het eruit. Ze was verliefd op een ander. Vreemd gaan was het nog steeds niet volgens haar. Leugenaar! Maar ik geloofde haar en liet haar uit liefde gaan. Gaf haar zelfs geld mee en overnam de schuld van de woning. Immers ik had een goede baan en zij (eigen keuze) niet. Omdat ik een goede carriere had, en zij dus minder ging werken, heb ik dus betaald. 50.000 euro kostte de scheiding in totaal. Voor de lieve vrede dacht ik. Omdat ze een mooi nieuw leven kan opbouwen…. NEE! Omdat zij vreemd gegaan is! Ze kan geen kinderen krijgen, dus is ze verliefd geworden op de man die beweerde dat ook niet te kunnen. En mij heeft ze 50.000 euro laten betalen voor HAAR nieuwe geluk. Was er enige gedachte aan mij? Ben je gek.

Dit alles gebeurde 2 jaar geleden. Ik zeg mezelf vaak dat ik het achter me gelaten heb. Dat ik de eer aan mezelf gehouden heb. Mijn belofte om haar goed te verzorgen tot het einde, gehouden heb. En dat ik mezelf met trots in de spiegel mag zien en mag zeggen, je hebt geen vechtscheiding gehad en je hebt je eervol gedragen. Als een echte vent….

Waarom voel ik me dan 2 jaar later nog steeds zo bedrogen en verziekt? ondanks een lieve vriendin die van me houdt, waarom dwalen mijn gedachtes nog steeds af naar die vrouw die me belazerd heeft? Het gaat me nu beter, waarom laat het me dan niet los? Als ik haar naam voorbij zie komen, waarom ontvlamt het me in woede en irritatie? Waarom kan ik het niet los laten?

Als je hier een antwoord op weet, zou ik het graag willen horen. Ik zou niets liever willen dan het achter me laten en opnieuw beginnen.

Was getekend

Iemand die trouw en betrouwbaar hoog in het vaandel draagt.